ابراهیم بن موسی بن جعفر
ابراهیم بن موسی بن جعفر، مشهور به مرتضی، فرزند موسی کاظم و برادر پدری علی بن موسی الرضا که در دوران خلافت مأمون عباسی به یمن اعزام شد و مدتی در آنجا حکومت کرد. پس از شکست سیاسی، با امان به بغداد بازگشت و در سال ۲۱۰ هجری درگذشت. در منابع، به گرایشهای غیررسمی وی نسبت به دیدگاههای فرقه واقفه نیز اشاره شده، و در روایتی از علی بن موسی الرضا، از او بهعنوان فردی نیازمند و در شرایط دشوار مالی یاد شده است.
زندگی
ابراهیم بن موسی بن جعفر، مشهور به «مرتضی»، از شخصیتهای وابسته به خاندان علوی بود که در دوران خلافت مأمون عباسی فعالیت داشت. در جریان قیام ابوالسرایا، از سوی محمد بن محمد بن زید به یمن اعزام شد و آن منطقه را فتح کرد و مدتی نیز در آنجا حکومت داشت. پس از شکست ابوالسرایا و تسلط مأمون بر منطقه، ابراهیم با اخذ اماننامهای از مأمون، به بغداد منتقل شد و بر اساس گزارش معجم أعلام المنتقله در سال ۲۱۰ هجری قمری بر اثر مسمومیت درگذشت.[۱]
در روایتی، علی بن اسباط از علی بن موسی الرضا نقل میکند که به او عرض کرد: مردی نزد برادرت ابراهیم رفته و او به آن مرد گفته که پدرت، موسی بن جعفر، نمرده است. این دیدگاه با باور فرقه واقفه هماهنگ بود. علی بن موسی در پاسخ گفت: «سبحان الله! آیا پیامبر از دنیا میرود اما موسی بن جعفر نمیمیرد؟ به خدا سوگند او درگذشته، همانگونه که پیامبر از دنیا رفت. با این حال، خداوند از روز وفات پیامبر تاکنون توفیق پیروی از این مذهب حق را به فرزندان عجم داده، در حالی که فرزندان خود پیامبر از آن محروم ماندهاند.» او همچنین افزود که در ماه ذیالحجه پیشین، مبلغ هزار دینار به ابراهیم داده است؛ چرا که در وضعیت دشواری بهسر میبرده و حتی قصد داشته همسرانش را طلاق دهد و بردگان خود را آزاد کند. علی بن موسی تأکید کرد که با وجود این شرایط، همچنان بار رفتار و باورهای ابراهیم را تحمل میکند؛ مشابه آنچه یوسف از جانب برادرانش تحمل کرد.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابراهیم بن موسی بن جعفر». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.