اهانت

اِهانَت به معنای حقیر شمردن دیگران است. در احادیث اسلامی آمده که هر کس به دوستی از دوستان خدا اهانت کند، خداوند به یاری او خواهد شتافت. همچنین، اهانت به فقیه مسلمان و مردم در روز قیامت باعث خشم خدا می‌شود. از علی بن ابی‌طالب نیز روایت شده که برخی افراد که مورد اهانت قرار گیرند، نباید کسی جز خود را ملامت کنند.

در منابع اسلامی

اِهانَت به معنای سبک داشتن کسی و حقیر شمردن دیگران است. در حدیث قدسی آمده که خداوند گفته است: «هر که به دوستی از دوستان من اهانت کند، وی آماده به جنگ من است و مرا به مبارزه خواسته است.» جعفر صادق، امام ششم شیعیان در اینباره گفته است: «هر که یکی از دوستانم را اهانت کند، وی آماده به جنگ من باشد، و من هر چه سریعتر به یاری دوستانم می‌شتابم.»

از جعفر صادق روایت شده که هر که فقیه مسلمانی را گرامی دارد، چون در روز قیامت خدا را ملاقات کند، از او راضی خواهد بود. محمد نیز در اینباره گفته است: «خوارترین مردم کسی است که به مردم اهانت نماید.» در وصایای محمد آمده است که: «هر که فقیه مسلمانی را اهانت نماید، در روز قیامت خدا را از خود خشمگین خواهد یافت.»

علی بن ابی‌طالب نیز در روایتی گفته است که هشت نفر هستند که اگر به آن‌ها اهانتی شود، نباید کسی را جز خود ملامت کنند: آن که ناخوانده بر سر سفره حاضر شود، کسی که به میزبان خود دستور دهد، کسی که از دشمن انتظار نیکی داشته باشد، کسی که از فرومایگان توقعی داشته باشد، کسی که در شور دو نفر که با یکدیگر مشورت دارند دخالت کند، کسی که به سلطان وقتش اهانت نماید، کسی که در مجلسی حضور یابد که شایسته او نباشد، و کسی که سخن خود را به کسی بگوید که به آن گوش نمی‌دهد.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «اهانت». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.