ابراهیم بن ادهم
ابواسحاق ابراهیم بن ادهم، زاهد قرن دوم هجری، پس از تحولی روحی، زندگی شاهزادهوار خود را رها کرده و به سلوک عرفانی روی آورد. وی در مناطق مختلف از جمله مکه و شام زندگی کرد و نزد صوفیان جایگاه برجستهای دارد.
زندگی
ابراهیم بن ادهم بن منصور بن زید بلخی، مشهور به ابواسحاق، از چهرههای برجسته زهد در نیمه نخست قرن دوم هجری بود. گزارش شده است که در سال ۱۶۰ یا ۱۶۶ هجری در جریان جنگ با بیزانسیها کشته شد. بنابر روایتی، او شاهزادهای از بلخ بوده که در جریان یکی از شکارهایش، ندایی غیبی شنید که او را به تأمل دربارهٔ زندگیاش فرا خواند. این تجربه، نقطه عطفی در زندگی او شد؛ از اسب فرود آمد، جامه خود را به یکی از شبانان پدرش سپرد و لباس پشمی شبان را بر تن کرد. سپس عزلتنشینی را در پیش گرفت و برای مدتی طولانی، سرگردان در کوهها و بیابانها زندگی کرد. در ادامه به مکه رفت و در آنجا اقامت گزید. وی در این دوره با چند تن از اهل زهد و معرفت مانند فضل بن عیاض و سفیان ثوری همنشین شد. بنا به روایتی، دیداری نیز با محمد باقر داشته است. در نهایت به شام رفت و تا پایان عمر در همانجا اقامت داشت. ابراهیم بن ادهم از سوی بسیاری از صوفیه مورد ستایش قرار گرفته است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابراهیم بن ادهم». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.