ابن ابیدواد
ابن ابیدواد با نام کامل احمد بن دواد بن جریر الایادی، (۷۷۷–۸۵۴ میلادی) قاضیالقضات و ادیب برجسته قرن سوم هجری، در سرودن شعر شهرت داشت. او در پایان عمر دچار بیماری فالج شد و منصب خود را به پسرش سپرد، اما هر دو در زمان خلافت متوکل مغضوب شده، اموالشان مصادره و از سامرا تبعید گردیدند.
زندگی
ابن ابیدواد با نام کامل احمد بن دواد بن جریر الایادی، و همینطور احمد بن ابی دواد فرج بن جریر قنسرینی[۱] (۱۶۰–۲۴۰ هجری قمری / ۷۷۷–۸۵۴ میلادی) از قاضیان و ادیبان عرب بود که در بصره متولد شد و در بغداد درگذشت. او در کودکی به همراه پدرش به دمشق و پس از آن به عراق رفت و از نزدیکان مأمون گشت. او فقیه و کلامی بود به مذهب اعتزالی داشت. او در دوران خلافت معتصم و واثق عباسی، به مقام قاضیالقضاتی منصوب شده بود. او در دوران پایانی زندگانی خود فلج شد و قضاوت را رها کرد. از او اشعار متعددی باقی مانده است.[۲]
وی به سرودن شعر میپرداخت و آثار او در میان اهل ادب گسترش یافت. در اواخر عمر به بیماری فالج مبتلا شد و منصب قضاوت را به پسرش واگذار کرد. در سال ۲۳۷ هجری قمری، ابن ابی دواد و پسرش مورد غضب خلیفه متوکل قرار گرفتند، اموالشان مصادره شد و هر دو از شهر سامرا تبعید شدند.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن ابیدواد». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
- مجموعة من العلماء و الباحثین (۱۴۳۱). الموسوعة العربیة المیسرة (به العربية). به کوشش حسین محمد نصار. بیروت: المکتبة العصریة.