بدون جعبه اطلاعات
بدون تصویر

میرزا احمد آشتیانی

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو

میرزا احمد آشتیانی (۱۳۰۰ قمری، تهران – ۱۳۹۵ قمری / ۱۳۵۴ شمسی، تهران) حکیم، فقیه و اصولی شیعه بود. وی فرزند میرزا حسن آشتیانی بود و پس از گذراندن علوم مقدماتی، مدتی در درس فقه و اصول پدرش شرکت کرد. پس از درگذشت پدر در سال ۱۳۱۹ قمری، تحصیلات خود را نزد استادانی چون مسیح طالقانی و سید عبدالکریم لاهیجی ادامه داد.[۱]

او حکمت مشاء را از میرزا حسن کرمانشاهی، حکمت متعالیه را از میرشهاب تبریزی و عرفان نظری را از میرزا هاشم اشکوری آموخت. همچنین در زمینه طب، ریاضیات و نجوم نزد استادانی همچون ناظم‌الأطباء و نجم‌الدوله آموزش دید. در سال ۱۳۴۰ قمری به نجف رفت و ضمن تدریس، در جلسات درس میرزای نائینی نیز شرکت کرد. پس از ده سال اقامت در نجف، به تهران بازگشت و حوزه تدریس خود را تأسیس کرد و شاگردان بسیاری پرورش داد.[۲]

آثار

او بیش از سی حاشیه و شرح بر آثار مهم فقه، اصول، فلسفه، حکمت و عرفان نگاشته است که هنوز منتشر نشده‌اند. برخی از آثار تالیفی او عبارت‌اند از:[۳]

  • نامه رهبران، یک دوره اصول عقاید به زبان فارسی (چاپ‌شده در سه نوبت)
  • لوامع الحقایق، در اصول عقاید به زبان عربی (چاپ‌شده در ایران و لبنان)
  • مقالات احمدیه (چاپ‌شده در دو نوبت)
  • طرائف الحکم، در دو جلد به زبان عربی و فارسی
  • چهارده رساله به زبان فارسی که به‌صورت جداگانه منتشر شده و در سال ۱۳۶۲ شمسی در مجموعه‌ای گردآوری و چاپ شده‌اند
  • رسالهٔ فی الولایة
  • قصد السبیل
  • تبیان المسالک

پانویس

ارجاعات

منابع

  • اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «آشتیانی، میرزا احمد». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.