آل‌داوود

آل‌داوود به خاندان داوود بن اشعیا اطلاق می‌شود که در قرآن از آنها به عنوان کسانی که از خداوند نعمت‌های بی‌نظیری دریافت کرده‌اند، یاد شده است. این خاندان در میان بنی‌اسرائیل شهرت خاصی داشته و در روایات به حکمت ویژه‌ای از آنان اشاره شده است.

تاریخچه

آل داوود به خاندان داوود بن اشعیا پیامبر بنی‌اسرائیل اطلاق می‌شود که در قرآن به آنها اشاره شده است. در آیه‌ ۱۳ سوره سباء درباره این قوم آمده است: «اعملوا آل داوود شکراً»، که به این معناست که خداوند به خاندان داوود نعمت‌های بسیاری بخشیده، از جمله اطاعت کوه‌ها و پرندگان از او، نرم شدن آهن در دست او، و همچنین تفضلاتی که به سلیمان داده است، از جمله تسلط بر باد، مسخر کردن پریان و جاری کردن چشمه مس برای او. خداوند از این خاندان می‌خواهد که به پاس این نعمت‌ها، به عبادت خداوند بپردازند.

در تفسیر این آیه، از جعفر صادق، امام ششم شیعیان امامیه، روایت شده که ۸۰ مرد و ۷۰ زن از خاندان داوود بودند که همواره در محراب (بیت‌المقدس) عبادت می‌کردند و هیچ‌گاه این مکان مقدس از آنها خالی نمی‌ماند. این خاندان در میان بنی‌اسرائیل به حسن شهرت و ویژگی‌های برجسته‌ای دست یافته‌اند. همچنین در روایات حکمت خاصی به این خاندان نسبت داده شده که از جمله آن، حکمت آل داوود است که در آن آمده است: «بر خردمند لازم است که به زمان خود آگاه باشد و به وظایف خود پایبند بماند و زبانش را مراقبت کند.»

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «آل داوود». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.