بنی‌ابیرق

بنی‌ابیرق طایفه‌ای عرب در مدینه بود که برخی از اعضای آن متهم به سرقت از یکی از مسلمانان شدند. بر اساس روایت‌های اسلامی، پس از تلاش برای تبرئه خود از طریق دروغ و متهم ساختن دیگران، حقیقت با نزول آیات قرآنی آشکار شد و یکی از متهمان، پس از انکار مجدد، از دین خارج شد و به مکه پناه برد.

تاریخچه

بنی‌ابیرق نام یکی از تیره‌های عرب ساکن در جزیره‌العرب بود. روایت شده است که سه برادر از این طایفه، به نام‌های بشر، مبشر و بشیر که از منافقان ساکن مدینه محسوب می‌شدند، به خانهٔ عموی قتاده بن نعمان – یکی از شرکت‌کنندگان در نبرد بدر – دستبرد زدند و مقداری آذوقه، شمشیر و زره او را به سرقت بردند. پس از این واقعه، قتاده نزد محمد رفت و شکایت برد. این سه نفر، فردی به نام لبید بن سهل را متهم به دزدی کردند. لبید با شنیدن این اتهام خشمگین شد، شمشیر برداشت و آنان را تهدید کرد که اگر اموال را بازنگردانند، اقدام خواهد کرد. با مشاهدهٔ جدیت لبید، آنان به عذرخواهی پرداخته و با نرمی، او را آرام کردند.

در پی آن، بنی‌ابیرق فردی به نام اسید بن عروه را که سخنوری توانا بود نزد پیامبر اسلام فرستادند تا از جانب خود دفاع کند. او مدعی شد که قتاده، خویشاوندان او را به دروغ متهم کرده و آنان سابقه‌ای در دزدی ندارند. در ابتدا، محمد به گفتهٔ اسید اعتماد کرد و قتاده را به سبب بدنام کردن افراد به ظاهر آبرومند، مورد توبیخ قرار داد. این برخورد، موجب اندوه و شرمساری قتاده شد. عمویش به او اطمینان داد که حقیقت آشکار خواهد شد. در ادامه، آیاتی از قرآن نازل شد که به درستی گفتار قتاده و بی‌گناهی او اشاره داشت (سوره مائده، آیات ۱۰۵ تا ۱۱۲).

پس از آشکار شدن واقعیت، هم‌قبیله‌های بشیر از او خواستند نزد پیامبر اسلام برود و پوزش بطلبد، اما او انکار کرد و همچنان لبید را متهم دانست. در نهایت، بشیر به‌صورت علنی از اسلام روی گرداند و به مکه گریخت.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بنی‌ابیرق». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.