ریا

ریا

ریا از بدترین رذایل اخلاقی می باشد و عامل تباه کنندۀ همه اعمال است.

معنا و درجات ریا

ریا آن است که کسی کارهای نیک یا خصلت های پسندیده یا عقاید حق را به مردم نشان دهد و وانمود کند، تا در دل‌ها منزلت یابد یا به خوبی و امانت و دیانت مشهور شود.

ریا در چند مورد تحقق می‌یابد: مقام اول آن است که عقاید خدا را اظهار می‌کند، تا به دینداری مشهور شود. مثل اینکه بگوید: من کسی را جز خدا مؤثر در وجودم نمی‌بینم یا من به کسی جزء خدا توکل ندارم. یا به کنایه یا اشاره خود را متدیّن معرفی می‌کند، که این شیوه رایج‌تر است. یا عقاید باطل را از خود نفی کند، چه به صراحت یا با اشاره، تا در دل‌ها موقعیتی پیدا کند.

مقام دوم آن است که خصلت‌های نیکو را اظهار کند، یا از خصلت‌های بد تبرّی جوید.

مقام سوم که ریای مشهور بین فقهای شیعه است، آن است که عبادت شرعی یا کارهای خوب عقلی را به قصد جلب توجه مردم عمل کند، چه در خود عمل ریا کند، یا در کیفیت و شرایط یا اجزای آن، یا آن‌که با قصد ریا، عملی را ترک کند.