تکبر: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{الگو:حذف زمان‌دار/پیغام}}
تکبر که به معنای خودبزرگ‌بینی است، در [[قرآن]] و [[روایات اسلامی]] به عنوان یکی از [[رذایل اخلاقی]] اصلی نکوهش شده است. بر اساس آموزه‌های دینی، تکبر که نقطه مقابل فضیلت [[تواضع]] است، می‌تواند در برابر [[خدا]]، [[پیامبران]] یا دیگر انسان‌ها ظاهر شود و مانع پذیرش حق گردد. دلیل روانی این رذیله اخلاقی، اغلب «احساس حقارت درونی» ذکر شده است. در [[علم اخلاق]] اسلامی، برای درمان تکبر، درمان هایی مانند «شناخت عظمت خداوند» و «توجه به آغاز و پایان فانی زندگی انسان» پیشنهاد شده‌اند.
تکبر که به معنای خودبزرگ‌بینی است، در [[قرآن]] و [[روایات اسلامی]] به عنوان یکی از [[رذایل اخلاقی]] اصلی نکوهش شده است. بر اساس آموزه‌های دینی، تکبر که نقطه مقابل فضیلت [[تواضع]] است، می‌تواند در برابر [[خدا]]، [[پیامبران]] یا دیگر انسان‌ها ظاهر شود و مانع پذیرش حق گردد. دلیل روانی این رذیله اخلاقی، اغلب «احساس حقارت درونی» ذکر شده است. در [[علم اخلاق]] اسلامی، برای درمان تکبر، درمان هایی مانند «شناخت عظمت خداوند» و «توجه به آغاز و پایان فانی زندگی انسان» پیشنهاد شده‌اند.



نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۲۱

تکبر که به معنای خودبزرگ‌بینی است، در قرآن و روایات اسلامی به عنوان یکی از رذایل اخلاقی اصلی نکوهش شده است. بر اساس آموزه‌های دینی، تکبر که نقطه مقابل فضیلت تواضع است، می‌تواند در برابر خدا، پیامبران یا دیگر انسان‌ها ظاهر شود و مانع پذیرش حق گردد. دلیل روانی این رذیله اخلاقی، اغلب «احساس حقارت درونی» ذکر شده است. در علم اخلاق اسلامی، برای درمان تکبر، درمان هایی مانند «شناخت عظمت خداوند» و «توجه به آغاز و پایان فانی زندگی انسان» پیشنهاد شده‌اند.


منابع