کاربر:Sayeh110/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{ساختار سوره حمد}} | {{ساختار سوره حمد}} | ||
فقهای اسلام با توجه به آیه ۲۷۵ بقره( «الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَا لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا ....) حکم به حرمت ربا داده اند ولی برای تخلص از ربا راهکارهایی از جمله موارد ذیل را برشمرده اند: | فقهای اسلام با توجه به آیه ۲۷۵ بقره( «الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَا لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا ....) حکم به حرمت ربا داده اند ولی برای تخلص از ربا راهکارهایی از جمله موارد ذیل را برشمرده اند: | ||
[[پرونده:InShot 20250426 104634244-768x1365.jpg|بندانگشتی]] | |||
=== ۱.هبة طرفینی === | === ۱.هبة طرفینی === | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۲۳
راهکارهای تخلص از ربا
فقهای اسلام با توجه به آیه ۲۷۵ بقره( «الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَا لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا ....) حکم به حرمت ربا داده اند ولی برای تخلص از ربا راهکارهایی از جمله موارد ذیل را برشمرده اند:
۱.هبة طرفینی
یکی از راهکارها برای فرار از ربا، هبه طرفینی است؛ در این نوع از هبه وجود زیادی دریک طرف اشکالی ندارد.[۱] بسیاری از فقهاء قائلاند که فقط با هبة طرفینی میتوان معامله را از ربویبودن خارج کرد، زیرا موضوع ربا که معاوضه است در این نوع هبه وجود ندارد. اما اگر بهصورت هبة معوضه باشد، بنابر قول جریان ربا در مطلق معاوضات، ربا تحقق مییابد.[۲]
۲. قرض و ابراء
قرض و ابراء بهاینصورت که هرکدام از طرفین معامله، کالای خود را به طرف مقابل قرض میدهند، سپس ذمة یکدیگر را برئ میکنند.[۳]
۳.هبة زیادی
یکی دیگر از راههای فرار از ربا، هبة مقدار زیادی است؛ بهاینصورت که طرفین، معامله را بین دو متاع مساوی انجام میدهند و زیادی در یکی از این طرفها به دیگری هبه میشود(طباطبايىکربلایی، 1418: 8/ 441؛ نجفی، 1421: 12/ 336؛ بهجت، 1423: ۴۷۱).[۴]
منابع