تکبر: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «تکبر از رذائل اخلاقی است و در لغت به معنای تعظم یعنی خود را بزرگ پنداشتن آمده است. در قرآن تکبر از صفات بسیار نکوهیده شمرده شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دانشنامه جهان اسلام|عنوان کتاب=دانشنامه جهان اسلام|نام=بنیاد دائره المعارف اسلامی|جل...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[تکبر]] از رذائل اخلاقی است و در لغت به معنای تعظم یعنی خود را بزرگ پنداشتن آمده است. در [[قرآن]] تکبر از صفات بسیار نکوهیده شمرده شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دانشنامه جهان اسلام|عنوان کتاب=دانشنامه جهان اسلام|نام=بنیاد دائره المعارف اسلامی|جلد=1|صفحه=3785}}</ref>
{{الگو:حذف زمان‌دار/پیغام}}
 
تکبر که به معنای خودبزرگ‌بینی است، در [[قرآن]] و [[روایات اسلامی]] به عنوان یکی از [[رذایل اخلاقی]] اصلی نکوهش شده است. بر اساس آموزه‌های دینی، تکبر که نقطه مقابل فضیلت [[تواضع]] است، می‌تواند در برابر [[خدا]]، [[پیامبران]] یا دیگر انسان‌ها ظاهر شود و مانع پذیرش حق گردد. دلیل روانی این رذیله اخلاقی، اغلب «احساس حقارت درونی» ذکر شده است. در [[علم اخلاق]] اسلامی، برای درمان تکبر، درمان هایی مانند «شناخت عظمت خداوند» و «توجه به آغاز و پایان فانی زندگی انسان» پیشنهاد شده‌اند.
 
 
== منابع ==
<references />
[[رده:اخلاق اسلامی]]
[[رده:اخلاق اجتماعی]]
[[رده:اخلاق زیستی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۲۱

تکبر که به معنای خودبزرگ‌بینی است، در قرآن و روایات اسلامی به عنوان یکی از رذایل اخلاقی اصلی نکوهش شده است. بر اساس آموزه‌های دینی، تکبر که نقطه مقابل فضیلت تواضع است، می‌تواند در برابر خدا، پیامبران یا دیگر انسان‌ها ظاهر شود و مانع پذیرش حق گردد. دلیل روانی این رذیله اخلاقی، اغلب «احساس حقارت درونی» ذکر شده است. در علم اخلاق اسلامی، برای درمان تکبر، درمان هایی مانند «شناخت عظمت خداوند» و «توجه به آغاز و پایان فانی زندگی انسان» پیشنهاد شده‌اند.


منابع