قنوت: تفاوت میان نسخهها
۴۴۳۳۴۵۸۳۶۸ (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{حذف زماندار/پیغام}} | |||
{{پانویس}} | |||
== مفهوم علمی و قرآنی «قنوت» == | |||
=== ۱. ریشهشناسی واژه === | |||
[[پرونده:InShot 20251129 190607714.jpg|بندانگشتی|قنوت]] | |||
واژه «قنوت» از ریشهٔ '''قَنَتَ – یَقنُتُ – قُنُوتاً''' مشتق شده و در زبان عربی به معنای '''خضوع، فرمانبرداری، اطاعت دائم، و دوام بر طاعتخداوند''' آمده است. قنوت مفهومی چندوجهی دارد که از سکوت در برابر خدا و تواضع در عمل سرچشمه میگیرد. [[راغب]] مینویسد: «القنوت هو الدوام علی الطاعة مع الخضوع»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مفردات الفاظ قرآن|عنوان کتاب=مفردات الفاظ قرآن|نام=محمد|نام خانوادگی=راغب اصفهانی}}</ref> | |||
قنوت | === ۲. کاربرد قرآنی === | ||
واژه قنوت در قرآن در آیات متعددی به معنای اطاعت، بندگی و خضوع در برابر خداوند به کار رفته است. برخی نمونهها:'''سوره [[سوره آلعمران|آلعمران]]، آیه ۴۳''': «یَا مَرْیَمُ اقْنُتِی لِرَبِّکِ وَاسْجُدِی وَارْکَعِی مَعَ الرَّاکِعِینَ» در این آیه، امر به قنوت برای مریم مقدس نشانه فرمانبرداری و خشوع کامل در برابر پروردگار است. بر اساس تفسیر '''طبری''' و '''المیزان (علامه طباطبایی)'''، قنوت در اینجا به معنای ''عبادت مداوم و خاشعانه'' آمده است.<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، علامه طباطبایی، ج ۱، ص ۲۰۴–۲۰۶</ref> | |||
* '''سوره [[سوره بقره|بقره]]، آیه ۱۱۶''': «بَلْ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ» همه آفریدهها تابع و خاضع خداوندند؛ این کاربرد قنوت جهانی است، نشاندهنده اطاعت وجودی همه موجودات از نظم الهی.<ref>تفسیر طبری، محمد بن جریر طبری، ج۳، ص۱۷۰</ref> | |||
=== ۳. تبیین الهیاتی === | |||
از منظر الهیات اسلامی، قنوت نه صرفاً حالتی در نماز، بلکه '''وضعیتی وجودیِ بنده در برابر خدا''' است. [[علامه طباطبایی|طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان|تفسیر ''المیزان'']] بیان میکند که «قنوت» در [[قرآن]]، گرایش درونی به [[اطاعت]] است؛ یعنی ''بندهای که در ذات خود، میل به بندگی دارد، حتی پیش از فعل ظاهری عبادت''<ref>'''المیزان فی تفسیر القرآن'''، علامه طباطبایی، ج۱، ص۲۰۴–۲۰۶</ref>l | |||
== منابع == | |||
[[رده:نماز]] | |||
[[رده: | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۱۱
این مقاله نامزد حذف زماندار شده است.
اگر میتوانید مشکل این مقاله را با ویرایش، نگارش، منبعدهی، تغییر نام یا ادغام حل کنید، لطفاً این صفحه را ویرایش کنید و مقاله را در حد استانداردهای اسلامیکال بهبود دهید. در صورتی که مقاله را بهبود بخشیدید، میتوانید این برچسب را بردارید یا این که با هر دلیلی با حذف صفحه مخالفت کنید. اما اگر خودتان سازندهٔ این مقاله هستید، لطفاً این برچسب را از مقاله برندارید و از کاربری دیگر یا نامزدکننده بخواهید تا برچسب را بردارد. اگرچه الزامی وجود ندارد، اما توصیه میشود که دلیل خود برای مخالفت را در خلاصهٔ ویرایش یا در صفحهٔ بحث مقاله ذکر کنید. اگر این الگو حذف شد، آن را دوباره در صفحه قرار ندهید. اگر این پیام برای ده روز در جای خود باقی بماند، ممکن است که مقاله حذف شود. لطفاً برای آگاهی از زمان زمان افزوده شدن این الگو تاریخچهٔ صفحه را بررسی کنید. یافتن منابع: "قنوت" – اخبار · روزنامهها · کتابها · آکادمیک · جیاستور خطاب به نامزدکننده: لطفاً با قرار دادن این الگو در صفحهٔ بحث نویسنده، او را آگاه کنید: {{جا:هشدار حذف زماندار|قنوت|دلیل=}} ~~~~ |
مفهوم علمی و قرآنی «قنوت»
۱. ریشهشناسی واژه
واژه «قنوت» از ریشهٔ قَنَتَ – یَقنُتُ – قُنُوتاً مشتق شده و در زبان عربی به معنای خضوع، فرمانبرداری، اطاعت دائم، و دوام بر طاعتخداوند آمده است. قنوت مفهومی چندوجهی دارد که از سکوت در برابر خدا و تواضع در عمل سرچشمه میگیرد. راغب مینویسد: «القنوت هو الدوام علی الطاعة مع الخضوع»[۱]
۲. کاربرد قرآنی
واژه قنوت در قرآن در آیات متعددی به معنای اطاعت، بندگی و خضوع در برابر خداوند به کار رفته است. برخی نمونهها:سوره آلعمران، آیه ۴۳: «یَا مَرْیَمُ اقْنُتِی لِرَبِّکِ وَاسْجُدِی وَارْکَعِی مَعَ الرَّاکِعِینَ» در این آیه، امر به قنوت برای مریم مقدس نشانه فرمانبرداری و خشوع کامل در برابر پروردگار است. بر اساس تفسیر طبری و المیزان (علامه طباطبایی)، قنوت در اینجا به معنای عبادت مداوم و خاشعانه آمده است.[۲]
- سوره بقره، آیه ۱۱۶: «بَلْ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ» همه آفریدهها تابع و خاضع خداوندند؛ این کاربرد قنوت جهانی است، نشاندهنده اطاعت وجودی همه موجودات از نظم الهی.[۳]
۳. تبیین الهیاتی
از منظر الهیات اسلامی، قنوت نه صرفاً حالتی در نماز، بلکه وضعیتی وجودیِ بنده در برابر خدا است. طباطبایی در تفسیر المیزان بیان میکند که «قنوت» در قرآن، گرایش درونی به اطاعت است؛ یعنی بندهای که در ذات خود، میل به بندگی دارد، حتی پیش از فعل ظاهری عبادت[۴]l