ابن ابیدواد: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:اهالی بغداد (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ابن | '''ابن ابیدواد''' با نام کامل '''احمد بن دواد بن جریر الایادی'''، (۷۷۷–۸۵۴ میلادی) قاضیالقضات و ادیب برجسته قرن سوم هجری، در سرودن شعر شهرت داشت. او در پایان عمر دچار بیماری فالج شد و منصب خود را به پسرش سپرد، اما هر دو در زمان خلافت متوکل مغضوب شده، اموالشان مصادره و از سامرا تبعید گردیدند. | ||
== زندگی == | |||
ابن ابیدواد با نام کامل احمد بن دواد بن جریر الایادی، و همینطور احمد بن ابی دواد فرج بن جریر قنسرینی<ref>{{پک|اختری|۱۳۹۰|ک=دایرهالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن ابیدواد}}</ref> (۱۶۰–۲۴۰ هجری قمری / ۷۷۷–۸۵۴ میلادی) از قاضیان و ادیبان [[عرب]] بود که در بصره متولد شد و در [[بغداد]] درگذشت. او در کودکی به همراه پدرش به [[دمشق]] و پس از آن به [[عراق]] رفت و از نزدیکان [[مأمون]] گشت. او فقیه و کلامی بود به مذهب [[معتزله|اعتزالی]] داشت. او در دوران خلافت [[معتصم]] و [[واثق عباسی|واثق]] عباسی، به مقام [[قاضیالقضات|قاضیالقضاتی]] منصوب شده بود. او در دوران پایانی زندگانی خود فلج شد و [[قضاوت]] را رها کرد. از او اشعار متعددی باقی مانده است.<ref>{{پک|مجموعة من العلماء و الباحثین|ک=الموسوعة العربیة المیسرة|ص=16|زبان=fa}}</ref> | |||
وی به سرودن شعر میپرداخت و آثار او در میان اهل ادب گسترش یافت. در اواخر عمر به بیماری فالج مبتلا شد و منصب قضاوت را به پسرش واگذار کرد. در سال ۲۳۷ هجری قمری، ابن ابی دواد و پسرش مورد غضب خلیفه متوکل قرار گرفتند، اموالشان مصادره شد و هر دو از شهر سامرا تبعید شدند.<ref>{{پک|اختری|۱۳۹۰|ک=دایرهالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن ابیدواد}}</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
| خط ۶: | خط ۱۱: | ||
=== منابع === | === منابع === | ||
* {{یادکرد دانشنامه|نام خانوادگی=اختری|نام=عباسعلی|پیوند نویسنده=|ویراستار=|مقاله=ابن ابیدواد|دانشنامه=[[دایرهالمعارف جامع اسلامی]]|عنوان جلد=دایرهالمعارف جامع اسلامی|سال=۱۳۹۰|ناشر=آرایه|مکان=تهران}} | |||
* {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=مجموعة من العلماء و الباحثین|نام=|عنوان=الموسوعة العربیة المیسرة|سال=1431|مکان=بیروت|ناشر=المکتبة العصریة|پیوند=https://ito.pdf.lib.eshia.ir/98092/0/4|کوشش=حسین محمد نصار|زبان=ar}} | * {{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=مجموعة من العلماء و الباحثین|نام=|عنوان=الموسوعة العربیة المیسرة|سال=1431|مکان=بیروت|ناشر=المکتبة العصریة|پیوند=https://ito.pdf.lib.eshia.ir/98092/0/4|کوشش=حسین محمد نصار|زبان=ar}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=بله|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:ادیبان عرب]] | |||
[[رده:افراد در حکومت خلفای عباسی]] | |||
[[رده:اهالی بغداد]] | [[رده:اهالی بغداد]] | ||
[[رده:اهالی دمشق]] | |||
[[رده:درگذشتگان ۸۵۴ (میلادی)]] | |||
[[رده:زادگان ۷۷۷ (میلادی)]] | |||
[[رده:شاعران مسلمان]] | |||
[[رده:قاضیالقضاتها]] | |||
[[رده:قاضیهای سده ۸ (میلادی)]] | |||
[[رده:معتزلیان]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۰۳:۳۱
ابن ابیدواد با نام کامل احمد بن دواد بن جریر الایادی، (۷۷۷–۸۵۴ میلادی) قاضیالقضات و ادیب برجسته قرن سوم هجری، در سرودن شعر شهرت داشت. او در پایان عمر دچار بیماری فالج شد و منصب خود را به پسرش سپرد، اما هر دو در زمان خلافت متوکل مغضوب شده، اموالشان مصادره و از سامرا تبعید گردیدند.
زندگی
ابن ابیدواد با نام کامل احمد بن دواد بن جریر الایادی، و همینطور احمد بن ابی دواد فرج بن جریر قنسرینی[۱] (۱۶۰–۲۴۰ هجری قمری / ۷۷۷–۸۵۴ میلادی) از قاضیان و ادیبان عرب بود که در بصره متولد شد و در بغداد درگذشت. او در کودکی به همراه پدرش به دمشق و پس از آن به عراق رفت و از نزدیکان مأمون گشت. او فقیه و کلامی بود به مذهب اعتزالی داشت. او در دوران خلافت معتصم و واثق عباسی، به مقام قاضیالقضاتی منصوب شده بود. او در دوران پایانی زندگانی خود فلج شد و قضاوت را رها کرد. از او اشعار متعددی باقی مانده است.[۲]
وی به سرودن شعر میپرداخت و آثار او در میان اهل ادب گسترش یافت. در اواخر عمر به بیماری فالج مبتلا شد و منصب قضاوت را به پسرش واگذار کرد. در سال ۲۳۷ هجری قمری، ابن ابی دواد و پسرش مورد غضب خلیفه متوکل قرار گرفتند، اموالشان مصادره شد و هر دو از شهر سامرا تبعید شدند.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن ابیدواد». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
- مجموعة من العلماء و الباحثین (۱۴۳۱). الموسوعة العربیة المیسرة (به العربية). به کوشش حسین محمد نصار. بیروت: المکتبة العصریة.