زیدیه در ایران: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== '''''میراث زیدیه ایران''''' == | == '''''میراث زیدیه ایران''''' == | ||
{{تاریخ تشیع در ایران}} | |||
<big>''از قرن سوم هجری / نهم میلادی تا اواخر قرن ششم هجری / دوازدهم میلادی، مراکز مهم فکری [[زیدیه]] در شمال [[ایران]] یعنی طبرستان، دیلمان و گیلان در نواحی خزری ، همچنین ری در روزگار [[آل بویه]] و پس از آن و بیهق در خراسان بوده است. بتدریج جوامع زیدی ایران در معرض زوال قرار گرفتند و عمده میراث مکتوب آنها دیگر روایت و منتقل نگردید. اگر اتقال گسترده ادبیات مکتوب دینی زیدیه از ایران به یمن در چی یکپارچگی سیاسی زیدیان خزری و یمنی که در اواخر قرن پنجم هجری / یازدهم میلادی رخ داد، نبود، تقریبا تمام میراث مکتوب زیدیان ایرانی از میان می رفت. در پی مرگ امام یمنی، المنصور بالله در 614/1217 که در روزگار او انتقال فرهنگی از [[ایران]] به یمن به اوج خود رسید، روابط میان جوامع زیدیان ایرانی و یمن بی اندازه ناچیز و اندک شد و انتقال منابع مکتوب از ایران که اکنون جای نواحی شمال ایران را به عنوان مرکز فکری زیدیه گرفته بود، به کلی متوقف شد.''</big><big>این مطلب که سنت آموزشی و تعلیمی زیدیه در ایران دست کم تا قرن دهم هجری / شانزدهم میلادی ادامه داشته است به واسطه مدارک پراکنده گواهی دهنده ای بر سنت تعلیمی زیدیه در قرن نهم/ پانزدهم و دهم هجری/ شانزدهم مورد تایید است. همچنین شماری نسخ خطی کتابت شده در جوامع زیدی خزری میان قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی تا دهم هجری/ شانزدهم میلادی در دست است.</big><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مطالعاتی در تاریخ زیدیه|عنوان کتاب=مطالعاتی در تاریخ زیدیه|سال=۱۴۰۲|نام=حسن|نام خانوادگی=انصاری|ناشر=نگارستان اندیشه|صفحه=۱۰|نام۲=زابینه|نام خانوادگی۲=اشمیتکه}}</ref> | <big>''از قرن سوم هجری / نهم میلادی تا اواخر قرن ششم هجری / دوازدهم میلادی، مراکز مهم فکری [[زیدیه]] در شمال [[ایران]] یعنی طبرستان، دیلمان و گیلان در نواحی خزری ، همچنین ری در روزگار [[آل بویه]] و پس از آن و بیهق در خراسان بوده است. بتدریج جوامع زیدی ایران در معرض زوال قرار گرفتند و عمده میراث مکتوب آنها دیگر روایت و منتقل نگردید. اگر اتقال گسترده ادبیات مکتوب دینی زیدیه از ایران به یمن در چی یکپارچگی سیاسی زیدیان خزری و یمنی که در اواخر قرن پنجم هجری / یازدهم میلادی رخ داد، نبود، تقریبا تمام میراث مکتوب زیدیان ایرانی از میان می رفت. در پی مرگ امام یمنی، المنصور بالله در 614/1217 که در روزگار او انتقال فرهنگی از [[ایران]] به یمن به اوج خود رسید، روابط میان جوامع زیدیان ایرانی و یمن بی اندازه ناچیز و اندک شد و انتقال منابع مکتوب از ایران که اکنون جای نواحی شمال ایران را به عنوان مرکز فکری زیدیه گرفته بود، به کلی متوقف شد.''</big><big>این مطلب که سنت آموزشی و تعلیمی زیدیه در ایران دست کم تا قرن دهم هجری / شانزدهم میلادی ادامه داشته است به واسطه مدارک پراکنده گواهی دهنده ای بر سنت تعلیمی زیدیه در قرن نهم/ پانزدهم و دهم هجری/ شانزدهم مورد تایید است. همچنین شماری نسخ خطی کتابت شده در جوامع زیدی خزری میان قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی تا دهم هجری/ شانزدهم میلادی در دست است.</big><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مطالعاتی در تاریخ زیدیه|عنوان کتاب=مطالعاتی در تاریخ زیدیه|سال=۱۴۰۲|نام=حسن|نام خانوادگی=انصاری|ناشر=نگارستان اندیشه|صفحه=۱۰|نام۲=زابینه|نام خانوادگی۲=اشمیتکه}}</ref> | ||
نسخهٔ ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۳۲
میراث زیدیه ایران
تاریخ تشیع • مذهب دیلمیان • تاریخ گیلان • دلفیان • زیدیه در گیلان و مازندران • علویان طبرستان • آل حسنویه • آل بویه • حشاشین • آل کاکویه • ایلخانان • باوندیان • سربداران • مرعشیان • عمادیان • پادوسپانیان • آل اینجو • مظفریان • چوپانیان • جلایریان • مشعشعیان • قراقویونلو • کیاییان • رسمی شدن تشیع در ایران توسط صفویان • بینش و ایدئولوژی صفویان • صفویان • افشاریان • زندیان • قاجاریان • جمهوری اسلامی ایران |  | |
از قرن سوم هجری / نهم میلادی تا اواخر قرن ششم هجری / دوازدهم میلادی، مراکز مهم فکری زیدیه در شمال ایران یعنی طبرستان، دیلمان و گیلان در نواحی خزری ، همچنین ری در روزگار آل بویه و پس از آن و بیهق در خراسان بوده است. بتدریج جوامع زیدی ایران در معرض زوال قرار گرفتند و عمده میراث مکتوب آنها دیگر روایت و منتقل نگردید. اگر اتقال گسترده ادبیات مکتوب دینی زیدیه از ایران به یمن در چی یکپارچگی سیاسی زیدیان خزری و یمنی که در اواخر قرن پنجم هجری / یازدهم میلادی رخ داد، نبود، تقریبا تمام میراث مکتوب زیدیان ایرانی از میان می رفت. در پی مرگ امام یمنی، المنصور بالله در 614/1217 که در روزگار او انتقال فرهنگی از ایران به یمن به اوج خود رسید، روابط میان جوامع زیدیان ایرانی و یمن بی اندازه ناچیز و اندک شد و انتقال منابع مکتوب از ایران که اکنون جای نواحی شمال ایران را به عنوان مرکز فکری زیدیه گرفته بود، به کلی متوقف شد.این مطلب که سنت آموزشی و تعلیمی زیدیه در ایران دست کم تا قرن دهم هجری / شانزدهم میلادی ادامه داشته است به واسطه مدارک پراکنده گواهی دهنده ای بر سنت تعلیمی زیدیه در قرن نهم/ پانزدهم و دهم هجری/ شانزدهم مورد تایید است. همچنین شماری نسخ خطی کتابت شده در جوامع زیدی خزری میان قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی تا دهم هجری/ شانزدهم میلادی در دست است.[۱]
منابع
| بخشی از مجموعه مقالات تاریخ طبرستان و دیلم |
 |
 گرگان •  طبرستان •  گیلان •  تالش |
- ↑ انصاری، حسن؛ اشمیتکه، زابینه (۱۴۰۲). مطالعاتی در تاریخ زیدیه. نگارستان اندیشه. ص. ۱۰.