قنوت: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
۴۴۳۳۴۵۸۳۶۸ (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: برگرداندهشده ویرایشگر بصری |
۴۴۳۳۴۵۸۳۶۸ (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: واگردانی دستی ویرایشگر بصری |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
تعریف لغوی قنوت | تعریف لغوی قنوت | ||
قنوت از ریشهٔ «قنو» می آید که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده است. همچنین در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستیدن همراه با خضوع و فروتنی.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.}}</ref><ref>راغب اصفهانی،۱۴۲۶</ref> | قنوت از ریشهٔ «قنو» می آید که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده است. همچنین در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستیدن همراه با خضوع و فروتنی.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.}}</ref><ref>راغب اصفهانی،۱۴۲۶</ref> در واقع قنوت به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت است<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹، ص۳۶۰.}}</ref>. | ||
البته این واژه در اصطلاح فقه، دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در زمان و جایگاه خاصی از نماز میباشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱٫۹۰۹}}</ref>و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دستها تا مقابل صورت بوده، به طوریکه کف دستها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روحالله، موسوی (امام خمینی)؛ آداب الصلاة، قم، مؤسسهٔ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۰ش، چاپ اول، ص۳۷۳–۳۷۴.}}</ref> | البته این واژه در اصطلاح فقه، دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در زمان و جایگاه خاصی از نماز میباشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱٫۹۰۹}}</ref>و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دستها تا مقابل صورت بوده، به طوریکه کف دستها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روحالله، موسوی (امام خمینی)؛ آداب الصلاة، قم، مؤسسهٔ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۰ش، چاپ اول، ص۳۷۳–۳۷۴.}}</ref> | ||
نسخهٔ ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۲۳
تعریف لغوی قنوت
قنوت از ریشهٔ «قنو» می آید که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده است. همچنین در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستیدن همراه با خضوع و فروتنی.[۱][۲] در واقع قنوت به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت است[۳].
البته این واژه در اصطلاح فقه، دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در زمان و جایگاه خاصی از نماز میباشد.[۴]و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دستها تا مقابل صورت بوده، به طوریکه کف دستها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.[۵]
پانویس:
- ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.
- ↑ راغب اصفهانی،۱۴۲۶
- ↑ مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹، ص۳۶۰.
- ↑ شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱٫۹۰۹.
- ↑ روحالله، موسوی (امام خمینی)؛ آداب الصلاة، قم، مؤسسهٔ تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۰ش، چاپ اول، ص۳۷۳–۳۷۴.