قاعده لطف

امامت تنصیصی

امامت تنصیصی به معنای تعیین و نصب امام از جانب خداوند است. واژه‌ی «تنصیص» از ریشه‌ی «نصّ» به معنای تصریح و تعیین می‌آید. در این دیدگاه، امام و جانشین پیامبر اسلام(ص) با نصّ و فرمان الهی مشخص می‌شود و انتخاب مردم در اصل امامت نقشی ندارد.

مبانی و مستندات

۱. دلایل قرآنی

آیه ولایت:

«إِنَّمَا وَلِیُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ» (مائده/۵۵)

این آیه، بنا بر تفسیر شیعه، در شأن امام علی(ع) نازل شده و نشان‌دهنده‌ی نصب الهی اوست.

آیه امامت:

«إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا» (بقره/۱۲۴)

تعبیر «جاعل» بیانگر آن است که امامت، منصبی الهی و از جانب خداست، نه انتخابی انسانی.

۲. دلایل روایی

حدیث غدیر: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه»

این حدیث به‌عنوان تصریح پیامبر(ص) بر ولایت و جانشینی امام علی(ع) شناخته می‌شود.

حدیث ثقلین: «انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی...»

این حدیث نیز دلالت بر پیوند هدایت الهی با اهل‌بیت(ع) دارد.