مستحب: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی « '''مستحب‌‌'''‌‌‌به‌عملی‌اطلاق‌می‌شودکه‌انجام‌آن‌نسبت‌به‌ترک‌آن‌بهتر‌است،هرچندواجب‌نیست.ازجمله‌این‌اعمال‌می‌توان‌به‌نمازشب،نمازهای‌نافله،روزه‌های‌مستحب‌ودعا های‌ماثور‌اشاره‌کرد.این‌نوع‌اعمال‌به‌انسان‌کمک‌م...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:
های‌ماثور‌اشاره‌کرد.این‌نوع‌اعمال‌به‌انسان‌کمک‌می‌کنند‌تاارتباط‌عمیق‌تری‌باخداوندبرقرارکرده‌وازپاداش‌های‌معنوی‌بیشتری‌‌بهره‌مندشوند.
های‌ماثور‌اشاره‌کرد.این‌نوع‌اعمال‌به‌انسان‌کمک‌می‌کنند‌تاارتباط‌عمیق‌تری‌باخداوندبرقرارکرده‌وازپاداش‌های‌معنوی‌بیشتری‌‌بهره‌مندشوند.


'''مفهوم‌شناسی'''
== '''مفهوم‌شناسی''' ==
 
مستحب‌درفقه‌به‌عملی‌اطلاق‌می‌شودکه‌حکم‌شرعی‌آن‌استحباب‌است.به‌بیان‌دیگر،انجام‌این‌عمل‌بهتر‌از‌ترک‌آن‌است‌ودرعین‌حال،ترک‌آن‌بلا‌اشکال‌است.[۱]
مستحب‌درفقه‌به‌عملی‌اطلاق‌می‌شودکه‌حکم‌شرعی‌آن‌استحباب‌است.به‌بیان‌دیگر،انجام‌این‌عمل‌بهتر‌از‌ترک‌آن‌است‌ودرعین‌حال،ترک‌آن‌بلا‌اشکال‌است.[۱]


خط ۱۳: خط ۱۲:
عناوینی‌چون‌ندب،نفل،سنت‌وتطوع نیز‌مفهوم‌استحباب‌رابیان‌می‌کنند.[۳]
عناوینی‌چون‌ندب،نفل،سنت‌وتطوع نیز‌مفهوم‌استحباب‌رابیان‌می‌کنند.[۳]


منابع:
== منابع: ==
 
۱.خویی،اجودالتقریرات،۱۳۵۳شمسی،ج۱،ص۱۴۳؛حکیم،اصول‌العامه‌للفقه‌‌المقارن،۱۹۷۹م،ص۶۲.
۱.خویی،اجودالتقریرات،۱۳۵۳شمسی،ج۱،ص۱۴۳؛حکیم،اصول‌العامه‌للفقه‌‌المقارن،۱۹۷۹م،ص۶۲.



نسخهٔ ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۵۱


مستحب‌‌‌‌‌به‌عملی‌اطلاق‌می‌شودکه‌انجام‌آن‌نسبت‌به‌ترک‌آن‌بهتر‌است،هرچندواجب‌نیست.ازجمله‌این‌اعمال‌می‌توان‌به‌نمازشب،نمازهای‌نافله،روزه‌های‌مستحب‌ودعا

های‌ماثور‌اشاره‌کرد.این‌نوع‌اعمال‌به‌انسان‌کمک‌می‌کنند‌تاارتباط‌عمیق‌تری‌باخداوندبرقرارکرده‌وازپاداش‌های‌معنوی‌بیشتری‌‌بهره‌مندشوند.

مفهوم‌شناسی

مستحب‌درفقه‌به‌عملی‌اطلاق‌می‌شودکه‌حکم‌شرعی‌آن‌استحباب‌است.به‌بیان‌دیگر،انجام‌این‌عمل‌بهتر‌از‌ترک‌آن‌است‌ودرعین‌حال،ترک‌آن‌بلا‌اشکال‌است.[۱]

درقرآن‌واحادیث،این‌واژه‌‌به‌معنای‌دوست‌داشتنی‌‌ومحبوب‌نیز‌دیده‌می‌شود.[۲]

عناوینی‌چون‌ندب،نفل،سنت‌وتطوع نیز‌مفهوم‌استحباب‌رابیان‌می‌کنند.[۳]

منابع:

۱.خویی،اجودالتقریرات،۱۳۵۳شمسی،ج۱،ص۱۴۳؛حکیم،اصول‌العامه‌للفقه‌‌المقارن،۱۹۷۹م،ص۶۲.

۲.مؤسسه‌دائرةالمعارف‌فقه‌اسلامی‌،فرهنگ‌فقه،۱۴۲۶ق،ج۱،ص۳۹۷.

۳.مؤسسه‌دائرة‌المعارف‌فقه‌اسلامی،فرهنگ‌فقه،۱۴۲۶ق،ج۱،ص۳۹۶.