ارهاص: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲: خط ۲:


== حوادث زمان ولادت پیامبر اسلام ==
== حوادث زمان ولادت پیامبر اسلام ==
[[پرونده:تصویری از صحن جامع پیامبر اعظم (حرم امام رضا).jpg|بندانگشتی]]
[[پرونده:تصویری از صحن جامع پیامبر اعظم (حرم امام رضا).jpg|بندانگشتی|تصویری از صحن جامع رضوی]]


=== ممنوعیت ابلیس از آسمان‌ها ===
=== ممنوعیت ابلیس از آسمان‌ها ===
خط ۳۰: خط ۳۰:
=== ظهور نور از حجاز ===
=== ظهور نور از حجاز ===
در شب ولادت، نوری از سمت [[حجاز]] ظاهر شد و تا مشرق عالم گسترش یافت. این نور نماد ظهور پیام‌آور الهی و گسترش [[تاریخ اسلام|دین اسلام]] دانسته شده است. انصاریان، حسین، (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه، ج۲. قم:دارالعرفان. ص۱۳۲.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر و شرح صحیفه سجادیه|سال=۱۳۸۹|نام=حسین|نام خانوادگی=انصاریان|ناشر=دارالعرفان|جلد=۲|صفحه=۱۳۲|مکان=قم}}</ref>
در شب ولادت، نوری از سمت [[حجاز]] ظاهر شد و تا مشرق عالم گسترش یافت. این نور نماد ظهور پیام‌آور الهی و گسترش [[تاریخ اسلام|دین اسلام]] دانسته شده است. انصاریان، حسین، (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه، ج۲. قم:دارالعرفان. ص۱۳۲.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر و شرح صحیفه سجادیه|سال=۱۳۸۹|نام=حسین|نام خانوادگی=انصاریان|ناشر=دارالعرفان|جلد=۲|صفحه=۱۳۲|مکان=قم}}</ref>
[[پرونده:الضريح الأيمن لضريح السيدة آمنة عليها السلام.JPG|بندانگشتی|ضریح آمنه مادر پیامبر اسلام]]
[[پرونده:الضريح الأيمن لضريح السيدة آمنة عليها السلام.JPG|بندانگشتی|قبر منسوب به [[آمنه بنت وهب|آمنه]]، مادر محمد]]


=== سکوت پادشاهان و زوال سحر ===
=== سکوت پادشاهان و زوال سحر ===
خط ۳۶: خط ۳۶:


=== روایت آمنه ===
=== روایت آمنه ===
[[آمنه]]، مادر محمد، نقل می‌کند که هنگام تولد فرزندش، او دست‌ها را بر زمین گذاشت، سر به آسمان بلند کرد و نوری از او ساطع شد که قصرهای [[فتوحات شام|شام]] را روشن کرد. صدایی شنید که گفت: «زائیدی بهترین مردم را، پس او را [[محمد]] بنام».<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر و شرح صحیفه سجادیه|سال=۱۳۸۹|نام=حسین|نام خانوادگی=انصاریان|ناشر=دارالعرفان|جلد=۲|صفحه=۱۳۳|مکان=قم}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیرو شرح صحیفه سجادیه|سال=۱۳۸۹|نام=حسین|نام خانوادگی=انصاریان|ناشر=دارالعرفان|جلد=۲|صفحه‌ها=۱۳۲–۱۳۳|مکان=قم}}</ref>
[[آمنه بنت وهب|آمنه]]، مادر محمد، نقل می‌کند که هنگام تولد فرزندش، او دست‌ها را بر زمین گذاشت، سر به آسمان بلند کرد و نوری از او ساطع شد که قصرهای [[فتوحات شام|شام]] را روشن کرد. صدایی شنید که گفت: «زائیدی بهترین مردم را، پس او را [[محمد]] بنام».<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر و شرح صحیفه سجادیه|سال=۱۳۸۹|نام=حسین|نام خانوادگی=انصاریان|ناشر=دارالعرفان|جلد=۲|صفحه=۱۳۳|مکان=قم}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیرو شرح صحیفه سجادیه|سال=۱۳۸۹|نام=حسین|نام خانوادگی=انصاریان|ناشر=دارالعرفان|جلد=۲|صفحه‌ها=۱۳۲–۱۳۳|مکان=قم}}</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۰۳:۵۳

ارهاص یا حوادث مقارن با ولادت محمد، از باورهای عامیانه مسلمانان است. ولادت پیامبر اسلام محمد در روز جمعه ۱۷ ربیع‌الاول در مکه مکرمه، با مجموعه‌ای از رخدادهای خارق‌العاده همراه بود که در منابع اسلامی به عنوان ارهاصات شناخته می‌شوند. این حوادث، از ممنوعیت ابلیس در آسمان‌ها تا فرو ریختن ایوان کسری و خاموش شدن آتشکده فارس، نماد آغاز عصر جدیدی در تاریخ بشریت و ظهور پیام‌آور رحمت الهی تلقی شده‌اند.

حوادث زمان ولادت پیامبر اسلام

تصویری از صحن جامع رضوی

ممنوعیت ابلیس از آسمان‌ها

طبق روایتی از جعفر صادق، امام ششم شیعیان امامیه، ابلیس پیش از ولادت عیسی به هفت آسمان دسترسی داشت. با تولد عیسی، از سه آسمان منع شد و تنها تا چهار آسمان می‌توانست بالا رود. اما با ولادت پیامبر اسلام، دسترسی او به تمامی آسمان‌ها قطع شد و شیاطین با شهاب‌ها رانده شدند.[۱]

واکنش قریش و عمرو بن امیه

وی در ادامه بیان نموده است:در پی این تحولات آسمانی، قریش گمان کردند قیامت فرا رسیده است. عمرو بن امیه، از دانایان جاهلیت، توصیه کرد ستارگان راهنما را بررسی کنند؛ اگر آن‌ها سقوط کرده باشند، نابودی جهان محتمل است، و اگر ستارگان دیگر ظاهر شده‌اند، حادثه‌ای عظیم در حال وقوع است.[۲]

سرنگونی بت‌ها

در صبح روز ولادت، تمامی بتها در سراسر جهان به زمین افتادند و هیچ بتی بر جای نماند.[۳]

لرزش ایوان کسری

کاخ سلطنتی کسری در مدائن لرزید و چهارده کنگره آن فرو ریخت. این رخداد به‌عنوان نشانه‌ای از زوال سلطنت ساسانیان تعبیر شده است.[۴]

خشک شدن دریاچه ساوه

دریاچه ساوه که سال‌ها مورد پرستش بود، در همان شب فرورفت و خشک شد.[۵]

جاری شدن آب در وادی سماوه

وادی سماوه، که سال‌ها خشک بود، در زادروز محمد آب در آن جاری شد.[۶]

خاموش شدن آتشکده فارس

آتشکدهای در فارس که هزار سال روشن بود، در شب ولادت پیامبر خاموش شد. این رخداد نماد پایان دوران زرتشتی و آغاز عصر جدید تلقی شده است.[۷]

خواب موبدان مجوس

دانشمندترین موبدان مجوس در خواب دیدند که شترانی عربی از دجله عبور کرده و وارد سرزمین‌شان شدند. همچنین طاق کسری از وسط شکافت و آب دجله در آن جاری شد. این خواب‌ها به‌عنوان نشانه‌ای از نفوذ اسلام در ایران تعبیر شدند.[۸]

ظهور نور از حجاز

در شب ولادت، نوری از سمت حجاز ظاهر شد و تا مشرق عالم گسترش یافت. این نور نماد ظهور پیام‌آور الهی و گسترش دین اسلام دانسته شده است. انصاریان، حسین، (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه، ج۲. قم:دارالعرفان. ص۱۳۲.[۹]

قبر منسوب به آمنه، مادر محمد

سکوت پادشاهان و زوال سحر

در صبح آن روز، تخت‌های پادشاهان سرنگون شد، آنان لال شدند، علم کاهنان از میان رفت و سحر ساحران باطل گردید.[۱۰]

روایت آمنه

آمنه، مادر محمد، نقل می‌کند که هنگام تولد فرزندش، او دست‌ها را بر زمین گذاشت، سر به آسمان بلند کرد و نوری از او ساطع شد که قصرهای شام را روشن کرد. صدایی شنید که گفت: «زائیدی بهترین مردم را، پس او را محمد بنام».[۱۱][۱۲]

منابع

  1. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  2. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  3. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  4. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  5. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  6. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  7. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  8. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  9. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۲.
  10. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرج صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۳.
  11. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیر و شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. ص. ۱۳۳.
  12. انصاریان، حسین (۱۳۸۹). تفسیرو شرح صحیفه سجادیه. ج. ۲. قم: دارالعرفان. صص. ۱۳۲–۱۳۳.