توحید در خالقیت: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحهای تازه حاوی «خداوند واجب الوجود است و همه عالم ممکن الوجود است.واجب الوجود علت برای پیدایش موجودات ممکن الوجود است و اینکه موجودات در هستی خودشون نیازمند به خداوند هستند.به عبارت دیگر اعتقاد به این که تنها آفریدگار حقیقی خداوند است و خالقیت موجودات در سای...» ایجاد کرد) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
خداوند واجب الوجود است و همه عالم ممکن الوجود است.واجب الوجود علت برای پیدایش موجودات ممکن الوجود است و اینکه موجودات در هستی خودشون نیازمند به خداوند هستند.به عبارت دیگر اعتقاد به این که تنها آفریدگار حقیقی خداوند است و خالقیت موجودات در سایه خالقیت خداوند است وهمه هستی مخلوق اوست و اینکه خالقیت موجودات جنبه استقلالی ندارد و تابع اراده و مشیت الهی است.توحید در خالقیت بااین واقعیت که مخلوقات چیزی را خلق می کنند منافاتی ندارد جون در طول خلق الهی و به اراده و مشیت خداوند واقع می شود | <ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش عقائد|نام=محمد تقی|نام خانوادگی=مصباح یزدی|ناشر=انتشارات امیر کبیر|جلد=1-2-3|صفحه=83}}</ref>خداوند واجب الوجود است و همه عالم ممکن الوجود است.واجب الوجود علت برای پیدایش موجودات ممکن الوجود است و اینکه موجودات در هستی خودشون نیازمند به خداوند هستند.به عبارت دیگر اعتقاد به این که تنها آفریدگار حقیقی خداوند است و خالقیت موجودات در سایه خالقیت خداوند است وهمه هستی مخلوق اوست و اینکه خالقیت موجودات جنبه استقلالی ندارد و تابع اراده و مشیت الهی است.توحید در خالقیت بااین واقعیت که مخلوقات چیزی را خلق می کنند منافاتی ندارد جون در طول خلق الهی و به اراده و مشیت خداوند واقع می شود | ||
نسخهٔ ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۳۰
[۱]خداوند واجب الوجود است و همه عالم ممکن الوجود است.واجب الوجود علت برای پیدایش موجودات ممکن الوجود است و اینکه موجودات در هستی خودشون نیازمند به خداوند هستند.به عبارت دیگر اعتقاد به این که تنها آفریدگار حقیقی خداوند است و خالقیت موجودات در سایه خالقیت خداوند است وهمه هستی مخلوق اوست و اینکه خالقیت موجودات جنبه استقلالی ندارد و تابع اراده و مشیت الهی است.توحید در خالقیت بااین واقعیت که مخلوقات چیزی را خلق می کنند منافاتی ندارد جون در طول خلق الهی و به اراده و مشیت خداوند واقع می شود
- ↑ مصباح یزدی، محمد تقی. آموزش عقائد. ج. ۱-۲-۳. انتشارات امیر کبیر. ص. ۸۳.