تهران: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸: خط ۸:
شهر تهران از شمال به رشته‌کوه‌های البرز، از شرق و جنوب شرقی به کوه‌های منفرد سه‌پایه، [[هزار درّه]]، سرخه‌حصار و [[بی‌بی‌شهربانو]]، از غرب به رودخانه کن و از جنوب و جنوب غربی به دشت‌های ورامین و شهریار محدود شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دانشنامه جهان اسلام|تاریخ=۱۳۷۲|نام خانوادگی=مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی|ناشر=مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی|جلد=۱۶|صفحه=۶۲۱۷}}</ref>
شهر تهران از شمال به رشته‌کوه‌های البرز، از شرق و جنوب شرقی به کوه‌های منفرد سه‌پایه، [[هزار درّه]]، سرخه‌حصار و [[بی‌بی‌شهربانو]]، از غرب به رودخانه کن و از جنوب و جنوب غربی به دشت‌های ورامین و شهریار محدود شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دانشنامه جهان اسلام|تاریخ=۱۳۷۲|نام خانوادگی=مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی|ناشر=مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی|جلد=۱۶|صفحه=۶۲۱۷}}</ref>


== آب و هوای تهران<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دانشنامه جهان اسلام|تاریخ=۱۳۷۲|نام خانوادگی=مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی|ناشر=مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی|جلد=۱۶|صفحه=۶۲۱۷}}</ref> ==
== منابع ==


[[رده:جغرافیای ایران]]
[[رده:جغرافیای ایران]]
[[رده:جغرافیای استان تهران]]
[[رده:جغرافیای استان تهران]]
[[رده:شهرستان‌های استان تهران]]
[[رده:شهرستان‌های استان تهران]]

نسخهٔ ‏۲۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۴۸

تهران

تهران در دامنه جنوبی کوه‌های البرز که بر روی نهشته های آبرفتی (رسوبات شن و ماسه‌ای حاصل از فرسایش کوهستان) بنا شده است. این شهر از شمال توسط کوه‌های بلند، از شرق و غرب توسط کوه‌های منفرد و رودخانه کن، و از جنوب به دشت‌های هموار ورامین و شهریار محدود می‌شود.

تهران به ۱۳ شهرستان تقسیم می‌شود. یکی از بزرگترین چالش‌های این شهر، آلودگی هوای شدید است که دلیل آن ترکیب عوامل انسانی و عوامل طبیعی است.

تصویری از برج آزادی در تهران (دانلود شده از سایت ویکی پدیا)

محدوده طبیعی و جغرافیایی تهران

شهر تهران از شمال به رشته‌کوه‌های البرز، از شرق و جنوب شرقی به کوه‌های منفرد سه‌پایه، هزار درّه، سرخه‌حصار و بی‌بی‌شهربانو، از غرب به رودخانه کن و از جنوب و جنوب غربی به دشت‌های ورامین و شهریار محدود شده است.[۱]

منابع

  1. مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی (۱۳۷۲). دانشنامه جهان اسلام. ج. ۱۶. مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی. ص. ۶۲۱۷.