کاربر:Sayeh110/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخهها
(−رده:تخلص از ربا، −رده:قرض، −رده:هبه (هاتکت)، ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== راهکارهای تخلص از ربا == | == راهکارهای تخلص از ربا == | ||
فقهای اسلام با توجه به آیه ۲۷۵ بقره(«الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَا لَا یَقُومُونَ إِلَّا کَمَا یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا …) حکم به حرمت ربا دادهاند ولی برای تخلص از ربا راهکارهایی از جمله موارد ذیل را برشمرده اند: | فقهای اسلام با توجه به آیه ۲۷۵ بقره(«الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَا لَا یَقُومُونَ إِلَّا کَمَا یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا …) حکم به حرمت ربا دادهاند ولی برای تخلص از ربا راهکارهایی از جمله موارد ذیل را برشمرده اند: | ||
[[پرونده:InShot 20250426 104634244-768x1365.jpg|بندانگشتی]] | [[پرونده:InShot 20250426 104634244-768x1365.jpg|بندانگشتی]] | ||
نسخهٔ ۸ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۱۸
راهکارهای تخلص از ربا
فقهای اسلام با توجه به آیه ۲۷۵ بقره(«الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَا لَا یَقُومُونَ إِلَّا کَمَا یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا …) حکم به حرمت ربا دادهاند ولی برای تخلص از ربا راهکارهایی از جمله موارد ذیل را برشمرده اند:
۱. هبة طرفینی
یکی از راهکارها برای فرار از ربا، هبه طرفینی است؛ در این نوع از هبه وجود زیادی دریک طرف اشکالی ندارد.[۱] بسیاری از فقهاء قائلاند که فقط با هبة طرفینی میتوان معامله را از ربویبودن خارج کرد، زیرا موضوع ربا که معاوضه است در این نوع هبه وجود ندارد. اما اگر بهصورت هبة معوضه باشد، بنابر قول جریان ربا در مطلق معاوضات، ربا تحقق مییابد.[۲]
۲. قرض و ابراء
قرض و ابراء بهاینصورت که هرکدام از طرفین معامله، کالای خود را به طرف مقابل قرض میدهند، سپس ذمة یکدیگر را برئ میکنند.[۳]
۳. هبة زیادی
یکی دیگر از راههای فرار از ربا، هبة مقدار زیادی است؛ بهاینصورت که طرفین، معامله را بین دو متاع مساوی انجام میدهند و زیادی در یکی از این طرفها به دیگری هبه میشود (طباطباییکربلایی، ۱۴۱۸: ۸/ ۴۴۱؛ نجفی، ۱۴۲۱: ۱۲/ ۳۳۶؛ بهجت، ۱۴۲۳: ۴۷۱).[۴]
منابع