گوهرشاد حسابی: تفاوت میان نسخهها
(ابرابزار) |
(+رده:اهالی تهران، +رده:زنان مسلمان، +رده:زنان شیعه (هاتکت)، ابرابزار) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
[[رده:اهالی تهران]] | |||
[[رده:زنان شیعه]] | |||
[[رده:زنان مسلمان]] | |||
نسخهٔ ۲۵ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۳۴
گوهرشاد حسابی با عنوان مدحتالسلطنه (؟ -۱۳۱۱ شمسی) از زنان عالم و خیر و مادر محمود حسابی فیزیکدان برجسته ایرانی، سناتور و وزیر فرهنگ دولت محمد مصدق بود.
زندگی
گوهرشاد حسابی با نام مدحتالسلطنه دختر سید موسی خان اهل تفرش بود. همسرش عباس حسابی معزالسلطنه از کارمندان عالیرتبه وزارت خارجه و سالها سفیر ایران در کشورهای اروپایی بلژیک و اسپانیا بود. او هنگامی که به سفارت ایران در شامات (لبنان و سوریه امروزی) منصوب شد، همراه با همسر و فرزندان خود محمد و محمود حسابی به بیروت عزیمت کرد.[۱] پس از پایان مأموریت همسر، گوهرشاد خانم به همراه پسرانش در آنجا ماند تا فرزندانش که هنوز کودک بودند در دیار غربت تنها نمانند. این ماندن برای او بسیار دشوار بود، زیرا عزتالسلطنه همسر و فرزندان خود را بدون حمایت مالی در غربت رها کرده بود و حتی چند بار برای کشتن گوهرشاد اقدام کرد. او با دارایی اندکی که داشت هزینه زندگی خود و پسرانش را در بیروت تأمین کرد و در نهایت سکته کرد و از ناحیه کمر فلج شد.[۲]
گوهرشاد خانم از ابتدای جوانی علاقه زیادی به تحصیل علم و ادب داشت و همیشه بهترین مشوق در راه تحصیل فرزندان خویش و دیگران بود. محمد و محمود تعلیمات دینی و ادبیات فارسی را از مادرشان آموختند.[۳]
او همواره میکوشید خادم جامعه و حامی بینوایان باشد و برای تحصیل کودکان بیبضاعت کمک هزینه میداد. در اواخر عمر به فرزندانش سفارش کرد پس از مرگ او نیز رسیدگی به بیماران و مستمندان را ادامه دهند. فرزندانش پس از مرگ وی خانه مسکونی او را به بیمارستان تبدیل کردند.[۴]
درگذشت
گوهرشاد حسابی در ۱۱ آذر ۱۳۱۱ شمسی به بیماری ذاتالریه مبتلا شد و در قم در صحن حرم حضرت معصومه مدفون گردید.
بیمارستان گوهرشاد
طبق سند صلحنامهای در دفترخانه اسناد رسمی شماره ۲۰ حوزه ثبت تهران شمال ۳۹۷۶ در تاریخ ۲۹ خرداد ۱۳۱۲، خانه مسکونی گوهرشاد در خیابان بلورسازی تهران به وزارت بهداری واگذار شد و محمد حسابی ریاست بیمارستان گوهرشاد را برعهده گرفت.[۵] این بیمارستان در هنگام افتتاح ۵۰ تختخواب داشت و در سال ۱۳۱۹ به دانشگاه تهران منتقل شد و به بیمارستان آموزشی دانشکده پزشکی تبدیل شد. دارای بخشهای داخلی، جراحی زنان و مامایی و درمانگاههای طبی و دندانپزشکی بود و تا سال ۱۳۳۰ دارای ۷۵ تخت بود.[۶]
منابع
- ↑ حسابی، ایرج (۱۳۸۰). استاد عشق. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. ص. ۳۷.
- ↑ پناهیفرد، سیمین (۱۳۹۷). رنج و ترنج. تهران: ماه ماد. ص. ۲۲.
- ↑ بنیاد پروفسور حسابی (۱۳۸۱). فرازهایی از زندگی پروفسور سید محمود حسابی. تهران: عابد. ص. ۴.
- ↑ خدایار محبی، منوچهر (۱۳۲۵). شریک مرد. تهران: تابان. ص. ۱۱۲-۱۱۳.
- ↑ خدایار محبی، منوچهر (۱۳۲۵). شریک مرد. تهران: تابان. ص. ۱۱۲-۱۱۳.
- ↑ «نخستینها، دکتر محمود حسابی». paymanonline.com. ۲۰۲۵.