سلطان حسین بایقرا
سلطان حسین بایقرا، آخرین امیر بزرگ تیموری و ملقب به خاقان منصور، در ۸۶۱ هجری قمری در مرو به سلطنت رسید و تا ۹۰۲ حکومت پرقدرتی داشت. در زمان او، با حمایت وزیرش امیر علیشیر نوایی، هرات به مرکز ادب و هنر تبدیل شد. او در سال ۹۱۱ درگذشت و آثاری از جمله مجالس العشاق و اشعاری به فارسی و ترکی از خود برجای گذاشت.
زندگی
بایِقرا، با نام کامل سلطان حسین میرزا فرزند منصور و ملقب به خاقان منصور، از آخرین امیران تیموری بود. او پادشاهی ادبپرور و هنردوست به شمار میرفت. وزیر نامدارش، امیر علیشیر نوایی، سبب رونق دربار و آبادانی پایتخت او، هرات، شد. بایقرا در سال ۸۶۱ هجری قمری، هنگامی که خراسان دچار آشوب بود، در شهر مرو به سلطنت رسید. در ذیالحجه ۸۶۲ استرآباد را فتح کرد و در سال ۸۷۳ هرات را به تصرف درآورد. او در سال ۸۷۴ با میرزا یادگار محمد جنگید و در اواخر سال ۸۷۵ با سلطان محمود نبرد کرد. سلطنت وی تا سال ۹۰۲ در اوج قدرت و کامیابی ادامه داشت. او در سال ۹۱۱ هجری قمری درگذشت. از وی اثری با نام مجالس العشاق و اشعاری به فارسی و ترکی بر جای مانده که با تخلّص «حسینی» سروده شدهاند.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بایقرا». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.