قنوت
قنوت عملی مستحب در نماز است که در رکعت دوم دستها تا مقابل صورت به طرف آسمان بالا میآورند و دعا میخواند. قنوت در بیشتر نمازها فقط یکبار در رکعت دوم پس از خواندن حمد و سوره و پیش از رکوع انجام میشود.
در قنوت هر ذکر و دعایی را میتوان خواند. جایز بودن خواندن ذکر غیرعربی در قنوت مورد اختلاف فقها است؛ برخی آن را صحیح و عدهای آن را نادرست میدانند؛ ولی در عین حال خواندن ذکر غیرعربی را موجب باطل شدن نماز نمیدانند.
در هنگام قنوت، برخی از اعمال مستحبی نظیر گفتن تکبیر پیش از رکوع، بلندخواندن ذکر قنوت، خواندن برخی از آیات قرآن از جمله آیه ۲۰۱ سوره بقره توصیه شده است. در صورت فراموشکردن قنوت اگر قبل از رسیدن به رکوع یادش آمد میتوان آن را بجا آورد.
اهلسنت در صحت قنوت اختلاف نظر دارند؛ برخی از آنان خواندن قنوت در نماز واجب را بدعت میدانند و گروهی تنها برای نماز صبح صحیح میدانند.
صحیح قنوت گرفتن در نماز، دعاهای قنوت و احادیث و احکام آن ۰
صحیح قنوت گرفتن در نماز، دعاهای قنوت و احادیث و احکام آن
یکی از اعمال مستحبی که طبق روایات، تاکید زیادی بر گفتن آن در نماز شده، قنوت نام دارد. فرد نمازگزار در حالت نماز این اجازه را پیدا میکند که در پیشگاه الهی، خواسته ها و نیازهای معنوی و مادی خود را مطرح و از خداوند طلب کند. قنوت و دعایی که در آن خوانده میشود نوعی نشانه توضع انسان در برابر خالق خود است . خداوند نیز در قران میفرماید: بخوانید مرا تا اجابت کنم دعای شما را، آنان که از دعا و عبادت من سرکشی کنند بزودی با ذلت و خواری وارد جهنم میشوند.
تعریف لغوی قنوت
قنوت از ریشهٔ «قنو» می آید که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده است. همچنین در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستیدن همراه با خضوع و فروتنی. در واقع قنوت به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت است.
البته این واژه در اصطلاح فقه، دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در زمان و جایگاه خاصی از نماز میباشد.