قنوت

تعریف لغوی قنوت

قنوت از ریشهٔ «قنو» می آید که در لغت به معنای به دست آوردن چیزی و خوشهٔ خرما آمده است. همچنین در اصطلاح قرآنی یعنی طاعت و پرستیدن همراه با خضوع و فروتنی.^[۱] در واقع قنوت به معنای به دست آوردن حالت خضوع در عبادت است^[۲].

البته این واژه در اصطلاح فقه، دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در زمان و جایگاه خاصی از نماز می‌باشد.^[۳]

پانویس:

اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.

↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.
↑ مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹، ص۳۶۰.
↑ شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱٫۹۰۹.

[1] راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۲۶ق، چاپ چهارم، ص۶۸۴.

[2] مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۹، ص۳۶۰.

[3] شریفی اشکوری، الیاس؛ فقرات فقهیه، قم، آل ایوب، ۱۳۸۱ش، چاپ اول، ج۱، ص۵۸۱٫۹۰۹.

[۱]

[۲]

[۳]

قنوت

منوی ناوبری

جستجو