علی بن ابی طالب علیه السلام و اصحاب ایشان، در محفلی گرد هم آمده بودند. یاران حضرت مشغول بحث درباره «خط» و «حروف» بودند و سرانجام به این نتیجه رسیدند که حرف «الف» بیشترین کاربرد را در میان حروف الفبا دارد و بدون آن، تکلم بسیار دشوار و سخت خواهد بود. ایشان با شنیدن این گفتگو، بلافاصله خطبهی بدون الف بلندی را آغاز نمودند[۱][۲][۳]
↑محمودی، محمد باقر. نهج السعادة فی مستدرک نهج البلاغه. ج. ۱. سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی. ص. ۸۲.