سید روح‌الله خمینی

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۳ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۱:۴۵ توسط Khodaie (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
روح‌الله موسوی خمینی
عنوان(ها)روح‌الله
اطلاعات شخصی
زاده۲۴ شهریور ۱۲۸۱
خمین
درگذشته۱۴خرداد ۱۳۶۸
علت مرگبیماری قلبی
محل دفنتهران
ملیتایرانی
محل اقامتتهران
همسرخدیجه ثقفی
فرزندانسید مصطفی خمینی

سید احمد خمینی فاطمه خمینی محمدتقی خمینی

صدیقه خمینی
والدین
  • سید مصطفی موسوی خمینی (پدر)
  • هاجر ثقفی (مادر)
مذهبشیعه
تحصیلاتنجف
بنیان‌گذارجمهوری اسلامی ایران

سید روح‌الله موسوی خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران، با رهبری انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و طرح نظریه «ولایت فقیه»، تحولی عمیق در سیاست و ساختار اجتماعی ایران ایجاد کرد. بازگشت تاریخی وی به ایران پس از ۱۴ سال تبعید در بهمن ۱۳۵۷، نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران بود که موجب سرنگونی رژیم پهلوی و تأسیس یک حکومت دینی جدید شد.

زندگی اولیه و تحصیلات

سید روح‌الله در ۱ مهر ۱۲۸۱ در خمین متولد شد. پس از تحصیلات مقدماتی در زادگاهش، به اراک و سپس به قم مهاجرت کرد تا در حوزه علمیه تحصیلات حوزوی خود را ادامه دهد. در قم با اساتید بزرگی چون سید حسین بروجردی و خوانساری به تحصیل پرداخت و به سرعت در حوزه فقهی شناخته شد.[۱][۲]

مبارزات سیاسی و تبعید

از سال ۱۳۴۱، امام خمینی مبارزات سیاسی خود را علیه رژیم پهلوی آغاز کرد. در سال ۱۳۴۳ به دلیل مخالفت با لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی، دستگیر و به ترکیه تبعید شد. سپس به عراق و در نهایت به پاریس منتقل گردید. در این مدت، خمینی با نوشتن بیانیه‌ها و سخنرانی‌ها علیه رژیم شاهنشاهی مقاومت کرد.[۳][۴]

بازگشت به ایران و رهبری انقلاب

پس از تبعید به ایران بازگشت و رهبری انقلاب اسلامی را بر عهده گرفت. در ۲۲ بهمن همان سال، رژیم پهلوی سرنگون شد و جمهوری اسلامی ایران تأسیس گردید. امام خمینی با سخنرانی‌های تاریخی خود در بازگشت به ایران، مردم را برای پیروزی انقلاب بسیج کرد.[۵][۶]

پانویس

ارجاعات

  1. حسینی، تاریخ تحولات مذهبی ایران، ۱۲۲.
  2. حسینی، سید محمد (۱۳۸۰). تاریخ تحولات مذهبی ایران. دانشگاه اصفهان. ص. ۱۲۲.
  3. همدانی، انقلاب اسلامی ایران، ۸۹.
  4. همدانی، محمد علی (۱۳۷۸). انقلاب اسلامی ایران. دانشگاه فردوسی. ص. ۸۹.
  5. احمدی، تاریخ انقلاب اسلامی ایران، ۳۲.
  6. احمدی، احمد (۱۳۸۹). تاریخ انقلاب اسلامی ایران. دانشگاه علامه طباطبایی. ص. ۳۲.

منابع