غیبت
در اصطلاح علم اخلاق، غیبت آن است که در غیاب شخصی، به بیان آنچه بازگویی آن باعث ناخشنودی آن فرد میشود، بپردازند.[۱]خواه آن نقص در بدن او باشد یا در نسب یا در صفات و افعال و اقوال او یا در چیزی که متعلق به او باشد مثل خانه و لباس.[۲]گفته شده است که غیبت فقط بدگویی به زبان نیست بلکه بدگویی با کنایه و اشاره و نوشتن و مانند آنها را نیز در بر میگیرد.[۳]
پانویس
- ↑ فیض کاشانی، المحجه البیضاء، ۵: ۲۵۵.
- ↑ نراقی، معراج السعاده، ۴۴۴.
- ↑ نراقی، مستند الشیعه، ۱۴: ۱۶۳.