امیة بن ابی‌صلت

اُمَیَّه بن ابی‌صلت از شاعران قبیله ثقیف بود که یکتاپرست و مخالف بت‌پرستی بود. او در قرن هفتم میلادی می‌زیست و امیدوار بود پیامبر موعود باشد، اما با بعثت پیامبر اسلام، حسد ورزید. برخی معتقدند آیه‌ای از سوره اعراف دربارهٔ او نازل شده است. محمد در روایتی، او را بلعم باعورای اسلام معرفی کرده است.

زندگی

اُمَیَّه بن ابی‌صلت از شاعران مشهور عرب و از بزرگان و افراد برجسته قبیله ثقیف بود. گفته شده که او یکی از زاهدان عصر خود و یکتاپرست بوده و از بت‌پرستی پرهیز می‌کرد. او مردم را به دینی که آن را «حنیفیه» می‌نامید دعوت می‌کرد. امیّه در قرن هفتم میلادی، هم‌زمان با اوایل بعثت پیامبر اسلام، زندگی می‌کرد.

فردریک، خاورشناس برجسته، اشعار پراکنده او را در دیوانی گردآوری کرده است. از پیامبر اسلام نقل شده که «شعر امیّه بن ابی صلت ایمان آورده ولی دلش ایمان نیاورده است.» همچنین، از محمد روایت شده که «داستان بلعم باعورا در بنی‌اسرائیل شبیه داستان امیّه بن ابی‌صلت در این امت است.». برخی گفته‌اند که آیه ۱۷۵ سوره اعراف: «وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذِی آتَیْنَاهُ آیَاتِنَا…» دربارهٔ او نازل شده است.

گفته شده امیّه بن ابی صلت در کتب آسمانی خوانده بود که در آخرالزمان پیامبری مبعوث خواهد شد و به دلیل مهارت خود در ادب و شعر، امیدوار بود که خود او این پیامبر باشد. اما با ظهور پیامبر اسلام، بر او حسد برد. او در تلاش بود نقطه ضعفی در محمد بیابد و روزی که بر کشته‌های جنگ بدر گذر می‌کرد، پرسید: «این افراد را چه کسی کشته است؟» پاسخ دادند: «پیامبر اسلام» او گفت: «اگر او پیامبر بود، خویشان خود را نمی‌کشت.»

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «امیة بن ابی صلت». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.