توحید در قرآن
شکر
شکر( به ضمّ شین) در آموزههای اسلامی از بزرگترین عبادات شمرده میشود که دارای آثار فراوانی در زندگی مادّی و معنوی انسان است.
معنای شکر
شناختن احسان و نشر آن و ستایش کردن صاحب آن از معنای لغوی شکر است و کفر واژهای است ضدّ شکر، به معنای فراموش کردن نعمت و پوشاندن آن.
معنای اصطلاحی شکر نیز، حالت نفسانی قدردانی از نعمتهای خداوند با ظهور آن در قلب به صورت خضوع،خشوع و مانند آن و در زبان به شکل حمد و ثنا و در اعمال به صورت بهرهگیری از نعمتها در راه رضای خداوند است.[۱]
اهمیت شکرگزاری
یکی از اسماء خداوند «شکور» است و ذکر همین امر که خداوند، خود رابه چنین صفتی متّصف کرده؛ در اهمیت شکرگزاری کافی است.[۲]
اقسام شکر
شکر بر اساس تعریف لغوی آن، به سه قسم قلبی، زبانی و عملی تقسیم میشود.[۳]
اقسام شاکران
بر اساس تقسیم بندی شکر، شاکران نیز به سه گروه عالمان، عابدان و عارفان تقسیم میشوند.[۴]
آثار شکرگزاری
ادراک آیات الهی، افزایش نعمت و پاداش اخروی، نجات از فتنه و بلا و برگزیده شدن و هدایت ویژه، از جمله آثار شکرگزاری در اسلام است.[۱]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «شکر». دانشنامه اسلامی.
- ↑ «خاصیت شکر و اهمیت آن». حوزه نیوز. ۱۱ مهر ۱۳۹۰. دریافتشده در ۶ مرداد ۱۴۰۴.
- ↑ موسوی خمینی، سید روح الله (۱۳۷۶). فصل در حقيقت شكر است. ج. ۱۲. مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی. ص. ۳۴۴-۳۴۳.
- ↑ بنیاد دائرة المعارف اسلامی. شُکر ، اصطلاحی دینی و اخلاقی، به معنای قدردانی کردن از خدا.