بابالحوائج
باب الحوائج
حوائج، جمع "حاجة" است و به معنی نیازها، حاجتها، خواستهها است؛ یعنی امور و چیزهایی که انسان به آنها نیاز دارد یا طلب میکند.همچنین"حوائج" نشاندهنده شدت و تعدد حاجات است و یاء حذف شده در مفرد "حاجة" در جمع "حوائج" برگشته است.[۱] (ابن منظور، لسان العرب، ج ۲، ص ۲۴۲)
باب در عربی به معنای (در) یعنی محل ورود و خروج است. از نظر راغب، محل دخول و ورود به چیزی، باب می گویند؛ مثل (باب البیت). به ائمه (باب الله) می گویند، زیرا آنها تنها راه رسیدن به لقای خداوند هستند. پس (باب) یعنی چیزی که می توان به وسیله آن به چیز دیگر رسید. باب در روایات مختلف به معصومین(علیهم السلام)، نسبت داده شده است، مانند (باب الحوائج).(جمعی از نویسندگان، دانشنامه مهدویت و امام زمان عجل الله تعالی فرجه، ج ۱، ص ۱۳۵)
امام کاظم(ع)، طبق نظر خاص و عام و شیعه و سنی؛ باب الحوائج هستند. یعنی هر مسلمانی که مشکلی داشته باشد و به زیارت ایشان برود یا توسل پیدا کند، به وسیله ایشان، خداوند متعال حاجت فرد را روا می کند. (جمعی از نویسندگان، دانشنامه امام کاظم علیه السلام، ج ۱، ص ۱۰۵). امام کاظم(ع) در عراق معروف به باب الحوائج شدند، زیرا هر کس از ایشان حوائجی داشت، حاجت روا می شد. (چمعی از نویسندگان، دانشنامه امام کاظم علیه السلام، ج۱، ص۱۰۵)
لقب باب الحوائج از مشهورترین القاب حضرت عباس(ع) در بین مردم است و اعتقاد دارند که ایشان، هر حاجتمندی که با نیت خالص به ایشان متوسل شود را، حاجت روا می کنند.(شاکری، حاج حسین شهداء اهل البیت (قمر بنی هاشم) ص۲۲)
در میان عامه ی مردم ،چهار تن؛ حضرت رقیه، حضرت علی اصغر، امام کاظم(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) به باب الحوائج معروف هستند و اعتقاد دارند که هر حاجتمندی به ایشان رجوع کند، نا امید بر نمی گردد.
- ↑ ابن منظور، جمال الدین. لسان العرب. ج. ۲. ص. ۲۴۲.