تقیه

تقیه

تقیه، یعنی پنهان نمودن ایمان و عقیده با اظهار رفتاری ناهماهنگ. تقیه یک تاکتیک برای حراست از عقیده حق می‌باشد. در برابر تقیه نفاق است که منافق با رفتاری هماهنگ با ایمان، کفر خویش را پنهان می‌سازد.

قرآن این روش را برای حراست از ایمان تأیید می‌نماید.

در داستان عمار یاسر که وی را اکراه بر بیزاری از عقیده توحیدی خویش و پیامبر اسلام نمودند! وی در حالی که قلبش مؤمن بود با زبان اظهار بیزاری جست، عمار از رفتار خویش نگران شد به حضور پیامبر اسلام رسید و ماجرا را در میان گذاشت. آیه نازل شد که ایمان عمار آسیب ندیده است و چون به رفتارش اکراه شده بود مشکل ساز نبوده است، الا من اکره و قلبه مطمئن بالایمان. [نحل، 106]

نیز در مورد دیگر چنین نازل شده: الا ان تتقوا منهم تقاة. [ آل عمران، 28] در قرآن با این موضع گیری رفتار تقیه‌ای که منطبق بر معیارهای عقلانی نیز می‌باشد، تأیید می‌شود.پیامبر اسلام نیز این رفتار را می‌پسندد. جانشینان پیامبر اسلام امامان شیعه نیز در اندیشه و رفتار از این روش بهره بردند. زیرا تقیه تنها در برابر رفتارهای ناهنجار کفار نمی‌باشد. بلکه در میان جمع مسلمانان که عقیده های متفاوت وجود دارد نیز این روش و موضع گیری صحیح می‌تواند باشد. بر این اساس مشاهده می‌شود که از محمدبن علی پنجمین امام شیعیان چنین روایت شده: التقیة من دینی و دین آبائی؛ اصول کافی، باب التقیة، ح 12] «تقیه روش من و پدران من می‌باشد.» و جعفربن محمدگفت: ان التقیة جنة المؤمن؛ همان، ح 14«تقیه سپر دفاعی مؤمن است».