انسان
بَشَر به معنی انسان و آدمی است. واژه بشر بیشتر به جنبه ظاهر و جسمانی انسان اشاره دارد و در قرآن نیز بارها ذکر شده است.
معنای اصطلاحی و لغوی
بشر
بَشَر به معنای انسان و آدمی است و مذکر و مؤنث، واحد و جمع در آن یکسان میباشد. این واژه از بشره، یعنی پوست بدن، گرفته شده است که مظهر و نشانه بدن انسان است.[۱] برخی منابع، مانند مجمع البحرین و مفردات راغب، ذکر کردهاند که انسان به دلیل ظاهر بودن پوستش و نمایان بودن بدنش بشر نامیده میشود، برخلاف حیوانات که پوستشان با پشم، مو یا کرک پوشانده شده است. این واژه در قرآن ۳۵ بار ذکر شده و تثنیه آن «بشرین» یک بار آمده است.[۲]
واژه بشر گاهی برای تأکید بر جسم و ظاهر انسان به کار میرود و گاهی به منظور اشاره به انسان به عنوان موجودی با فضایل و کمالات، هرچند کاربرد هر دو معنا در قرآن دیده میشود؛ برای مثال، در مورد بشر: «ما کان لبشر أن یؤتیه الله الکتاب والحکم والنبوة…» (آلعمران، ۷۹) و «قالت إنی یکون لی غلام ولم یمسسنی بشر» (مریم، ۲۰) و در مورد انسان: «بدأ خلق الانسان من طین» (سجده، ۷) و «لقد خلقنا الانسان فی أحسن تقویم» (تین، ۴۰).[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بَشَر». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.