سقط جنین در اسلام
 |
«سقط جنین» (به انگلیسی: Abortion) به پایان عمدی بارداری پیش از هفته بیستم حاملگی یا پیش از زمانی که جنین قادر به حیات خارج از رحم باشد، اطلاق میشود. این عمل به دو شکل خود به خودی (غیرعمدی) و عمدی (خواسته) رخ میدهد. سقط جنین عمدی ممکن است به دلایل درمانی (مانند حفظ جان مادر یا پیشگیری از تولد جنین با نقص شدید) یا دلایل انتخابی (مانند بارداری ناخواسته) انجام شود. از دیدگاه تاریخی، سقط جنین به روشهایی مختلفی چون استفاده از گیاهان دارویی، ابزار تیز یا فشار فیزیکی در تمدنهای باستانی مانند مصر، یونان و روم رواج داشته است. امروزه در کشورهای توسعهیافته، سقط جنین قانونی و ایمن یکی از بیخطرترین فرآیندهای پزشکی محسوب میشود، در حالی که سقط جنین غیر ایمن (غیرقانونی یا بدون نظارت پزشکی) سالانه منجر به مرگ حدود ۷۰ هزار زن و ۵ میلیون معلولیت در سطح جهان میشود.
از منظر فقه اسلامی، سقط جنین معمولاً پس از دمیده شدن روح (معمولاً پس از ۱۲۰ روز از بارداری) حرام تلقی میشود، اما در مواردی مانند خطر جانی برای مادر، با شرایطی مجاز شمرده میشود. میان مذاهب اسلامی (اهل سنت و شیعه) در مورد زمان مجاز سقط و استثناهای آن اختلاف نظر وجود دارد. برای مثال، اهل سنت (به جز مالکیها) ممکن است سقط را پیش از دمیده شدن روح با عذر شرعی مجاز بدانند، در حالی که فقهای شیعه عموماً سقط جنین را در هر مرحلهای حرام میدانند، مگر در موارد ضرورت مانند نجات جان مادر. در ایران، سقط جنین طبق قانون مجازات اسلامی جرم محسوب شده و مجازاتهایی چون دیه و تعزیر دارد، اما در موارد خاصی (مانند خطر جانی برای مادر یا نقص جنین) با تشخیص پزشکی قانونی مجاز است.