کاربر:سعیده ذوالفقاریان/صفحه تمرین

به پا می خیزم؛ گویی جهان دارد یک صدا حی علی الصلاه می گوید دگر بار کلام و کلمه، ثنای نماز را نمی تواند؛ باز هم غرق سکوت می شوم. قطرات آب، حمد خدای گفته و شکر می کنند که صرف وضوی مومنی شده اند. مسح را که می کشم، گویی بهشت مقابلم مجسم می شود. به راستی که عجیب است آدمی و بزرگ است خدایی که همه چیز را بر آدمی هدیه کرد.