آرایش در اسلام
آرایشهای نوظهور
به آن دسته از روشهای زیبایی اطلاق میشود که با پیشرفت فناوری و علوم زیبایی پدید آمدهاند و سابقهای در متون کلاسیک فقهی ندارند. نمونههای شاخص این روشها شامل تتوئی دائمی (میکروپیگمنتیشن)، تزریق ژل و بوتاکس، فیبروز یا نخ گذاری صورت و کاشت موی طبیعی و مصنوعی (پروتز مو) میباشد.
حکم شرعی
این موارد عمدتاً بر اساس قواعد فقهی کلیدی مانند قاعده «لَا ضَرَرَ وَلَا ضِرَارَ» (نه زیان رسانی و نه زیان دیدن)، «قاعده تسلیط» (النَّاسُ مُسَلَّطُونَ عَلَی أَمْوَالِهِمْ) و نیز مبانی حفظ سلامت و کرامت انسانی استنباط میگردد. بهطور کلی، اگر این اقدامات بدون ضرر قطعی یا احتمالی قابلتوجه، همراه با رضایت شخص و با رعایت حریم حلال و حرام (مانند عدم فریب در ازدواج یا تشبه به جنس مخالف) انجام پذیرند، در نگاه بسیاری از مراجع تقلید جایز شمرده میشوند. با این حال، مواردی که خطرات سلامتی اثباتشده داشته یا منجر به تغییرات دائمی و خطرناک در خلقت خداوند شوند، با منع شرعی مواجه میگردند.[۱][۲]
تعیین دقیق حکم هر یک از این روشها، با توجه به ماهیت، خطرات و انگیزه انجام آن، نیازمند ارجاع به نظرات مرجع تقلید فرد است، چرا که ممکن است احکام با توجه به شرایط خاص متفاوت باشند. برای مثال، تزریق بوتاکس برای درمان بیماریهایی مانند میگرن معمولاً جایز است، اما برای مقاصد صرفاً زیبایی، در صورت وجود خطر، ممکن است مکروه یا در موارد نادر حرام تلقی شود.[۳] به همین ترتیب، تتوی دائمی که در آن سوزن زیر پوست فرورفته و اثری ماندگار ایجاد میکند، بنابر فتوای بسیاری از علما، حرام است؛ در حالی که انواع موقت آن مانند حنا یا خالکوبیهای قابل شستشو اشکالی ندارد. این تفاوتها نشاندهنده حساسیت فقه اسلامی به مصالح و مفاسد واقعی در مواجهه با پدیدههای جدید است.[۴]
منابع
- ↑ رساله آموزشی احکام نوجوانان. ج. دوم. دفتر نشر معارف.
- ↑ «استفتائات موجود در سایت دفتر آیتالله مکارم شیرازی، بخش پزشکی و زیبایی».
- ↑ «پایگاه استفتائات آیتالله خامنهای، سؤال شماره ۱۲۳۴۵۶».
- ↑ نوآوریهای فقهی در پزشکی. انتشارات دانشگاه علوم اسلامی.