آل‌بویه

نور از آغاز جهان، همواره نشانه‌ی آگاهی، حقیقت و پیدایش بوده است. در هر پرتو نوری می‌توان حضوری فراتر از ماده را احساس کرد؛ حضوری که به زندگی معنا می‌بخشد و مرز میان تاریکی و روشنایی را تعریف می‌کند. انسان از دیرباز، در برابر روشنایی، نوعی آرامش و اطمینان درونی یافته است؛ گویی در درخشش نور، رازی نهفته است که با ذات هستی پیوندی عمیق دارد. از طلوع خورشید تا لرزش شعله‌ی یک شمع، نور همواره یادآور جریان مداوم حیات و حرکت است. شاید به همین دلیل، انسان در جست‌وجوی روشنایی، در واقع در پی درک همان منبع پنهانی است که همه چیز از آن آغاز می‌شود و همه‌ی تاریکی‌ها در برابرش رنگ می‌بازند.