هوای نفس مفهومی بنیادی در اخلاق و عرفان اسلامی است که به معنای پیروی از تمایلات، خواسته ها و کشش های پایین و حیوانیِ وجود انسان دانسته می شود. بر اساس این نگرش، هوای نفس انسان را از مسیر کمال، تقوا و بندگی خداوند منحرف ساخته و به سوی پستیها و گناهان می کشاند.[۱]
.علمای اخلاق و عرفان در آثار خود به تفصیل به بررسی این مفهوم، ریشههای پیدایش آن، تمایلات گوناگونش و همچنین راههای مهار و کنترل آن پرداختهاند. کنترل و مخالفت با هوای نفس، به عنوان یکی از مراحل مهم سلوک الیالله و تهذیب نفس در نظر گرفته میشود.[۲]
منابع
↑جمعی از نویسندگان (۱۳۹۵). جمعی از نویسندگان. (۱۳۹۵). فرهنگنامه مفاهیم اخلاقی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.