قنوت

تعریف لغوی و اصطلاحی

قنوت از ریشهٔ «قنو» است که در لغت به معنای طاعت، سکون، دعا، قیام در نماز و خودداری از تکلم است.

^[۱] و در اصطلاح علم فقه «ذکری مخصصوص در محلی از نماز » است

سجده و رکوع بعد از تحقق ایمان می‌باشد.[۲] البته «قنوت» در اصطلاح فقه دعا و ثنا در پیشگاه خداوند متعال در موضع خاصی از نماز است؛[۳] و کیفیت آن در نزد امامیه، بلند کردن دست‌ها تا مقابل صورت بوده، به طوریکه کف دست‌ها رو به آسمان و در حال خواندن دعا باشد.[۴][۵]
قنوت و دعای در آن، نشانه تواضع و خدا خواهی انسان است. خداوند می‌فرماید: مرا (با خلوص دل) بخوانید تادعای شما را اجابت کنم. آنان که از دعا و عبادت من اعراض و سرکشی کنند زود باشد که با ذلت و خواری، داخل جهنم شوند.

↑ جهرمی سبوئی، سعید؛ آهنگران، محمدرسول؛ ارجمند، سیدامیرحسین (۲۰۲۱). «امکان سنجی تخصیص عمومات استحباب قنوت در فقه امامیه با رویکردی تطبیقی بر مذاهب فقهی اهل سنت». مطالعات تقریبی مذاهب اسلامی پاییز و زمستان (۵۶): ۵ تا ۱۸.