ثقیف
قبیلهٔ ثقیف از قبایل عرب و شاخهای از هوازن بود که در مجاورت طائف زندگی میکرد. روایت شده که این گروه از بازماندگان ثمود دانسته شدهاند. آنان مدتی تحت باجگذاری بنیعامر بودند اما پس از ساخت قلعهها از این وابستگی رها شدند و سپس به دو شاخهٔ احلاف و بنیملک تقسیم گشتند که میانشان درگیریهای متعدد رخ داد. ثقیف در دورههای نخستین اسلام رویکردی محتاطانه داشت اما پس از محاصرهٔ طائف به پذیرش اسلام تن داد. بعدها افراد متعددی از میان این قبیله در عرصههای علمی و ادبی شناخته شدند.
تاریخچه
قبیلهٔ ثقیف از قبایل عرب و بخشی از هوازن بود که در ناحیهٔ طائف سکونت داشت و برخی آنان را از بازماندگان ثمود دانستهاند. این قبیله برای مدتی باجگذار بنیعامر بود، اما با ساخت حصارها در برابر آنان ایستاد و از پرداخت خراج خودداری کرد. پس از آن، ثقیف به دو شاخهٔ احلاف و بنیملک تقسیم شد و میان این دو گروه درگیریهای فراوانی روی داد.[۱]
در صدر اسلام
در دورهٔ آغازین اسلام، پس از درگذشت ابوطالب، درخواست یاری از سوی محمد با پاسخ منفی آنان روبهرو شد. در غزوهٔ هوازن، گروهی از افراد ثقیف کشته شدند و بازماندگان در قلعههای خود پناه گرفتند. محاصرهٔ آنان حدود بیست روز ادامه یافت و در نهایت به پذیرش اسلام و ویران کردن بتی به نام لات رضایت دادند. در دورهٔ ارتداد قبایل پس از درگذشت پیامبر اسلام، ثقیف بر اعتقاد خود باقی ماند.[۲]
بر پایهٔ گزارشها، نمایندگان قبیلهٔ ثقیف هنگام دیدار با محمد، درخواست کردند که اجرای برخی مناسک از آنان خواسته نشود و بت لات برای مدتی نزد آنان بماند، اما این درخواست پذیرفته نشد. به گزارش منابع اسلامی، در این زمینه آیاتی از قرآن نیز نقل شده است. از این قبیله بعدها افراد متعددی در حوزههای علمی و ادبی شناخته شدند.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ثقیف». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.