بنینضیر
بنینضیر، طایفهای یهودی در مدینه، پس از نقض پیمان با پیامبر اسلام و توطئه قتل او، به محاصره درآمدند. پس از پانزده روز مقاومت، مجبور به ترک منطقه شدند و اموالشان به مسلمانان رسید. پیامبر اسلام اموال را میان مهاجران تقسیم کرد و تنها دو تن از انصار بهسبب فقر سهمی بردند. گروهی از یهودیان به شام، خیبر و اذرعات کوچ کردند.
تاریخچه
بنینضیر گروهی از یهودیان بودند که در اطراف مدینه ساکن بودند. آنان پس از ورود پیامبر اسلام به مدینه، همچون سایر اهل کتاب، پیمانی با او بستند مبنی بر اینکه امنیت و نظم را بر هم نزنند، با دشمنان اسلام همدستی نکنند و در پناه حکومت اسلامی زندگی کنند. این پیمان حدود سه سال برقرار بود، اما با گذر زمان، مخالفت آنان نسبت به مسلمانان شدت گرفت.[۱]
غزوه بنینضیر
ماجرای رویارویی با بنینضیر از آنجا آغاز شد که عمرو بن امیه، یکی از مسلمانان، دو نفر از طایفه بنیعامر را که در پناه اسلام بودند، به قتل رساند. پیامبر اسلام برای مطالبه خونبهای این دو نفر، بهاتفاق جمعی از یارانش به منطقه بنینضیر رفت. یهودیان ظاهراً از او استقبال کردند و خواستار میزبانی شدند، اما در پنهان، تصمیم گرفتند او را از میان بردارند. به گفته منابع اسلامی، جبرئیل، محمد را از این نقشه آگاه ساخت و او بیدرنگ به مدینه بازگشت. سپس پیامبر اسلام، محمد بن مسلمه را نزد بنینضیر فرستاد تا اعلام کند که بهدلیل نقض عهد، باید ظرف ده روز منطقه را ترک کنند، در غیر این صورت خونشان مباح خواهد بود. بنینضیر آماده کوچ شدند، اما با حمایت عبدالله بن اُبی، منصرف شدند و بر استحکام حصارهای خود افزودند. محمد نیز با سپاهیان خود به محله بنینضیر رفت، نماز عصر را همانجا خواند و قلعه آنان را محاصره کرد. پس از پانزده روز محاصره، یهودیان در تنگنا قرار گرفتند. پیامبر دستور داد درختان خرمای آنان بهجز نوعی خاص به نام «عَجوه» قطع شود تا امیدی به ماندن نداشته باشند. نهایتاً یهودیان خواستار اجازه برای کوچ بههمراه داراییهایشان شدند، اما به آنان اجازه داده نشد بیش از آنچه شترانشان بتوانند حمل کنند، ببرند. پس از چانهزنی، فقط اجازه یافتند پوشاک خود را همراه برند و درنهایت خانههایشان را خراب کرده، در حالی که دف مینواختند و سرود میخواندند، مدینه را ترک کردند. گروهی از آنان به شام، برخی به خیبر و بعضی به اذرعات رفتند.[۲]
اموال باقیمانده آنان به دست پیامبر افتاد. او این اموال را میان مهاجرین تقسیم کرد، پس از آنکه انصار با گذشت از حق خود، اجازه دادند که مهاجران از آن بهرهمند شوند. تنها دو نفر از انصار، سهل بن حنیف و ابودُجانه، بهدلیل نیاز مالی سهمی از این غنائم دریافت کردند. همچنین بخشی از اموال، از جمله املاک و مزارع، به علی بن ابیطالب سپرده شد که وی آنها را وقف فرزندان فاطمه کرد.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بنینضیر». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.