جعفر بن علی بن حسین بجلی
ابوالقاسم جعفر بن علی بن الحسین بن علی بن عبدالله بن مغیره بجلی کوفی از محدثان امامیه در قرن چهارم هجری بود. او از خاندان علمی بجلی و شاگرد کسانی چون شیخ صدوق و حمید بن زیاد بهشمار میآمد و آثاری مانند النوادر از خود بر جای گذاشت.
زندگی
ابوالقاسم جعفر بن علی بن الحسین بن علی بن عبدالله بن مغیره بجلی کوفی، از محدثان امامیه در قرن چهارم هجری بود. از مشایخ او جدش حسن بن علی بجلی بهشمار میرفت که از جد خود، ابومحمد عبدالله بن مغیره بجلی، روایت میکرد. عبدالله بن مغیره بجلی از اصحاب اجماع طبقه سوم و از اصحاب موسی کاظم و علی بن موسی الرضا بود که ابتدا بر مذهب واقفیه قرار داشت، اما به ادعای منابع شیعی، پس از مشاهده معجزهای از علی بن موسی الرضا، از آن مذهب بازگشت و به امامت او اقرار کرد. جعفر بجلی از مشایخ شیخ صدوق و حمید بن زیاد نینوی حائری (م. ۳۱۰ق)، بنیانگذار حوزه علمیه کربلا، بهشمار میآید.[۱]
نام و نسب
ابوغالب زراری در رساله خود از شخصی به نام «ابن مغیره» روایت نقل کرده که احتمال داده شده همان جعفر بجلی باشد، یا شاید حسین بن احمد بن مغیره بوشنجی. در کتاب رجال نجاشی و فهرست شیخ طوسی، نام جد او به صورت «حسان» ثبت شده، اما میرزا حسین نوری در خاتمة المستدرک و آقا بزرگ تهرانی آن را «الحسن» دانستهاند. شیخ طوسی در بخش دوم رجال خود، بجلی را در شمار کسانی آورده است که مستقیماً از امامان روایت نکردهاند.[۲]
آثار
از آثار او میتوان به النوادر و کتاب الروایات اشاره کرد.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بجلی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.