پائولو کوئیلو
پائولو در ۲۷ اوت ۱۹۴۷ در ریو دو ژانیرو، پایتخت پیشین و یکی از شهرهای پرجمعیت برزیل، در خانوادهای با وضعیت اقتصادی متوسط به دنیا آمد. پدرش مهندس و مادرش خانهدار و مذهبی بود. خانوادهاش تمایل داشتند او در آینده بهعنوان حقوقدان یا مهندس فعالیت کند؛ با این حال، کوئیلو مسیر نویسندگی را انتخاب کرد. تمایل او به نوشتن با مخالفت خانوادهاش روبهرو شد و این مسئله منجر به تنشهایی در روابط خانوادگیاش شد، تا جایی که پدرش گرایش او به نویسندگی را نشانهای از اختلال روانی تلقی کرد و به همین دلیل، وی را دو بار در بیمارستان روانپزشکی بستری کرد. این تجربهها تأثیر قابل توجهی بر آثار بعدی او گذاشت و بخشی از آنها در رمان *ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد* بازتاب یافتهاند.[۱]
کیمیاگر
یکی از موفقترین آثار پائولو رمان کیمیاگر است که باعث شد او یک پدیده ادبی بهشمار رود.[۲]
آثار پائولو
| ردیف | عنوان فارسی | عنوان اصلی | سال انتشار اصلی | سال انتشار فارسی | نوع اثر |
|---|---|---|---|---|---|
| ۱ | خاطرات یک مغ | Diário de um Mago | ۱۹۸۷ | ۱۳۷۸ | رمان |
| ۲ | کیمیاگر | O Alquimista | ۱۹۸۸ | ۱۳۷۹ | رمان |
| ۳ | بریدا | Brida | ۱۹۹۰ | ۱۳۸۰ | رمان |
| ۴ | عطیه برتر | O Dom Supremo | ۱۹۹۱ | ۱۳۸۱ | رمان |
| ۵ | والکیریها | As Valkírias | ۱۹۹۲ | ۱۳۸۲ | رمان |
| ۶ | کنار رود پیدرا نشستم و گریستم | À Margem do Rio Piedra Eu Sentei e Chorei | ۱۹۹۴ | ۱۳۸۳ | رمان |
| ۷ | مکتوب | Manual Prático do Guerreiro da Luz | ۱۹۹۷ | ۱۳۸۴ | نامهها/ادبیات معنوی |
| ۸ | ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد | Veronika Decide Morrer | ۱۹۹۸ | ۱۳۸۵ | رمان |
| ۹ | شیطان و دوشیزه پریم | O Demônio e a Srta. Prym | ۲۰۰۰ | ۱۳۸۶ | رمان |
| ۱۰ | یازده دقیقه | Onze Minutos | ۲۰۰۳ | ۱۳۸۸ | رمان |
| ۱۱ | ساحره پورتوبلو | A Bruxa de Portobello | ۲۰۰۶ | ۱۳۹۰ | رمان |
| ۱۲ | جاسوس | O Espião | ۲۰۱۶ | ۱۳۹۵ | رمان تاریخی |
| ۱۳ | هیپی | Hippie | ۲۰۱۸ | ۱۳۹۷ | خاطرات/زندگینامه |
| ۱۴ | کمانگیر | O Caminho do Arqueiro | ۲۰۱۹ | ۱۳۹۸ | رمان معنوی |
| ۱۵ | آفتاب و سایهها | O Sol e as Sombras | ۲۰۲۰ | ۱۳۹۹ | رمان |
پانویس
ارجاعات
- ↑ فعالی، آفتاب و سایه ها، ۲۷۰–۲۷۲.
- ↑ حجازی، پائولوکوئیلو، ۲۶۳–۲۶۸.
منابع
- فعالی، محمدتقی (۱۳۸۶). آفتاب و سایهها. قم: نجم الهدی. ص. ۲۷۰–۲۷۲.
- حجازی، آرش (۱۳۸۴). پائولو کوئیلو. تهران. صص. ۲۶۳–۲۶۸.