کاربر:بهار/صفحه تمرین

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو

1.تربیت در لغت

از ماده «ربا» به معنی «زاد و نما»؛ افزایش یافت، نمّو کرد، گرفته شده است. (فیومی، 1396 ،۲۱۷)؛(طریحی ،1408 ،۱۳۸-۱۳۹. و از کلمه ی «رَبّ» گرفته شده «رَبّ در اصل به معنی تربیت و پرورش است. ایجاد کردن حالتی پس از حالتی دیگر، در چیزی تا به حدّ نهایی و تمام و کمال آن برسد».(راغب اصفهانی،  1374، 29 ) تربیت از کلمه «ربّ» به معنی مالک، سید و مربّی اشتقاق می‌یابد و این‌گونه معنی می‌شود: انجام وظیفه کردن به شیوه نیکو و پسندیده.«ربّ ولده و الصبی یربّه ربًا»(ابن منظور، همان ،۳۹۹)  یعنی کودکِ خود را نیکو تربیت کرد و برای او به نحو شایسته انجام وظیفه نمود.

2.تربیت در اصطلاح:

انتخاب رفتار و گفتار مناسب، ایجاد شرایط و عوامل لازم و کمک به شخص مورد تربیت، تا بتواند استعدادهای نهفته‌اش را در تمام ابعاد وجودی خویش به‌طور هماهنگ پرورش داده و به‌سوی هدف و کمال مطلوب، به تدریج حرکت کند. «تربیت طفل عبارت است از آموختن آداب اجتماعی و اخلاق متناسب با محیط خانوادگی او و هم‌چنین کوشش در فراگرفتن علم یا صنعت یا حرفه متناسب با زمان و وضعیت اجتماعی خانوادگی که بعداً بتواند به‌وسیله به‌دست آوردن عایدات کافی، زندگانی خود را به رفاه بگذارند»( امامی،1383 ،۱۹۰)

3.ضرورت تربیت


ضرورت تربیت و نیازمندی انسان به آن، عامل راه یابی او به جایگاه واقعی و کمال انسانیت است، پرورش یا تربیت؛ یعنی مواد خام انسانی را تبدیل به ماده مفید قابل استفاده کردن و به اعتباری، انسان مصرفی را به انسان مولد تبدیل کردن است.» (مطهری، 1379: ج 2، 169 و 170) در واقع، از آنجا که انسان، موجودی ناقص است، به تربیت نیاز دارد، ولی این نقصان سبب نمی شود در مقایسه با دیگر موجودات در مرتبه پایین تری باشد.

4.منابع

قرآن

*نهج البلاغه

1. ابن منظور، محمد؛ لسان العرب: چ3، بیروت: داراحیاء التراث العربى، 1416ق.

2. امینی ، ابراهیم؛ آيين تربيت: چ15، تهران:اسلامی، 1375 .

3. انصاری قدرت الله،احکام کودکان،قم:اطهار،1391.

4. بهشتی احمد ،تربیت کودک در جهان امروز، تهران:بوستان کتاب،1395.

5. تنکابنی، مرتضی،الحدیث،تهران: فرهنگ اسلامی، 1377.