علی بن عباس بن ولید مقانعی
ابوالحسن علی بن عباس مقانعی بجلی (م. ۳۶۰ق) از محدثان برجسته امامیه بود که شاگردان و راویان بسیاری تربیت کرد. آثار او مورد استناد عالمان بزرگی همچون ابن طاووس و شیخ صدوق قرار گرفت و از میان تألیفاتش، کتاب فضل الشیعة شهرت دارد.
زندگی
ابوالحسن علی بن عباس بن ولید بجلی مقانعی، معروف به «بَجَلی»، از عالمان و مورخان شیعه در قرن چهارم هجری بود و در سال ۳۶۰ق درگذشت. او حدیث را نزد جعفر بن محمد مهدی و ابوسعید عباد بن یعقوب رواجنی (م. ۳۵۰ق) فراگرفت و سپس خود به تدریس پرداخت. بسیاری از برجستگان شیعه از او روایت کردهاند، از جمله محمد بن عباس بن ماهیار (ابنالجحام بزاز) که در کتاب تأویل ما نزل من القرآن فی اهل البیت به این امر تصریح دارد. دیگر راویان آثار او احمد بن محمد خلیلی در کتاب فضائل علی، سید بن طاووس در الیقین، ابوالفرج اصفهانی (م. ۳۵۶ق)، و محمد بن حسین بن حکم کوفی در کفایة الأثر هستند. همچنین پسر برادرش، یحیی بن زید بن عباس بن ولید، از مشایخ شیخ صدوق بود و در سند نخستین حدیث کتاب المجالس ذکر شده است. از دیگر شاگردان او میتوان به محمد بن احمد اسدی و ابوعبدالله محمد بن علی بن الحسین بن عبدالرحمان علوی (صاحب التعازی) اشاره کرد. بجلی در زمره محدثان برجسته امامیه بهشمار میرفت و تألیفات متعددی داشت که مهمترین آن فضل الشیعة است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بجلی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.