غزوه خیبر: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{منابع دست اول}} | {{منابع دست اول}} | ||
در سال هفتم هجری قمری، بعد از پیمان [[صلح حدیبیه]]، پیامبر اسلام تصمیم گرفت برای رفع خطرات و تحریکاتی که از سوی یهودیان خیبر و قبایل متحدشان علیه [[مسلمان|مسلمانان]] صورت میگرفت، وارد منطقه خیبر شود<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۳۲۶}}</ref>و تأکید شد این نبرد در محرّم تا صفر همان سال آغاز و به فتح کامل خیبر منتهی گردید.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۴۷۵}}</ref> | |||
== موقعیت جغرافیایی خیبر == | == موقعیت جغرافیایی خیبر == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۱۹
 | این مقاله بهطور گسترده بر ارجاع به منابع اولیه متکی است. |
در سال هفتم هجری قمری، بعد از پیمان صلح حدیبیه، پیامبر اسلام تصمیم گرفت برای رفع خطرات و تحریکاتی که از سوی یهودیان خیبر و قبایل متحدشان علیه مسلمانان صورت میگرفت، وارد منطقه خیبر شود[۱]و تأکید شد این نبرد در محرّم تا صفر همان سال آغاز و به فتح کامل خیبر منتهی گردید.[۲]
موقعیت جغرافیایی خیبر
خیبر در حدود ۱۶۵ کیلومتر شمال مدینه واقع بوده و شامل قلعهها، مزارع و نخلستانهای سرسبز در منطقهای کوهستانی است. آب و خاک مناسبی داشته و محصول اصلی آن خرما بود[۳] منطقه به دلیل دارابودن قلعههای متعدد، به «قلعهگان» معروف گشت[۴]
علت وقوع نبرد
یهودیان خیبر مأمن یهودیان بنینضیر بودند که پس از اخراج از مدینه به آنجا پناه برده و با تحرک علیه مسلمانان، قبایل عرب را تحریک میکردند[۵] پس از آنکه برخی قبیلههای عرب نیز تحت تأثیر آنها قرار گرفتند، پیامبر اسلام تصمیم به پاکسازی این منطقه خطرناک گرفت[۶]
جریان نبرد
سپاه مسلمانان با هدایت پیامبر به سوی قلعههای خیبر پیش رفتند. ابتدا پرچم به ابوبکر داده شد اما بازگشت، سپس به عمر سپرده شد و او نیز ناتوانی در فتح را نشان داد. «پرچم» در نهایت به علی سپرده شد و ایشان با رشادتی بینظیر موفق به فتح قلعه قموص و سایر حصون شدند[۷]
در یکی از معروفترین نبردها، مرحب، پهلوان یهودان خیبر، با ضربتی از ذوالفقار علی کشته شد که سبب سرنگونی روحیه مدافعان گردید[۸]
نتایج نبرد
مسلمانان موفق به فتح همه قلعهها شدند و منابع اقتصادی مهم خیبر را در کنترل گرفتند[۹] یهودیان به جای اخراج کامل، با موافقت پیامبر اجازه یافتند در منطقه بمانند و کشاورزی کنند، به شرط پرداخت نصف محصولاتشان به مسلمانان[۱۰]
تا زمان خلافت عمر بن خطاب، یهودیان در آن منطقه باقی بودند ولی بعدها به اجبار اخراج شدند[۱۱]
پانویس
- ↑ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۳۲۶.
- ↑ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۴۷۵.
- ↑ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۴۷۵.
- ↑ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۶۹.
- ↑ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۳۲۶.
- ↑ کلینی، الکافی، ج۵، ص۲۸.
- ↑ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۳۲۶. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۶۹.
- ↑ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۶۹. ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۳۲۶.
- ↑ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۶۹.
- ↑ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۳۲۶. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۶۹.
- ↑ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۳۶۹.