غیبت

در اصطلاح علم اخلاق، غیبت آن است که در غیاب شخصی، به بیان آنچه بازگویی آن باعث ناخشنودی آن فرد می‌شود، بپردازند.خواه آن نقص در بدن او باشد یا در نسب یا در صفات و افعال و اقوال او یا در چیزی که متعلق به او باشد مثل خانه و لباس.گفته شده است که غیبت فقط بدگویی به زبان نیست بلکه بدگویی با کنایه و اشاره و نوشتن و مانند آنها را نیز در بر می‌گیرد.

در منابع اخلاق اسلامی

در منابع اخلاق اسلامی، سه نوع غیبت تعریف شده است:

1. ذکر کردن چیزی که نقص شرعی یا عرفی نسبت به حال شخص غیبت شده باشد و آن چیز هم، بر شنونده پوشیده باشد به طوری که راضی به فاش شدنش نباشد و غیبت کننده هم در مقابل کوچک کردن آن شخص و عیب گذاری بر اوست.
2. نقل عیب پنهان است،لیکن نه به قصد مذمت کردن و عیب گذاردن و پست کردن او، بلکه به غرض دیگری مانند سرگرمی یا از روی دلسوزی، عیب پنهان دیگری را نقل کند که شکّی در حرام بودنش نیست.
3. گفتن عیب کسی نزد دیگری که آن را می داند.ظاهر بعضی از روایات آن است که از عنوان غیبت بیرون است، لیکن از تعدادی روایات استفاده می‌شود که این مورد نیز غیبت است.