خیانت در امانت: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''خیانت''' به معنای خودداری از ادای حقی است که فرد [[متعهد]] به پرداخت آن شده و نقطهٔ مقابل «امانت» است. امانت تنها مالی و مادی نیست، بلکه میتواند اخلاقی، اجتماعی و حتی [[فعالیتهای سیاسی روحالله خمینی|سیاسی]] باشد. پیامبر اسلام در این زمینه گفته است که: «حرفهایی که در جلسات خصوصی زده میشود، امانت است.» | |||
نمونه ای از خیانت سیاسی، افشاگریهای همسران [[نوح]] و [[لوط]] بود که اسرار و اطلاعات نظامی را به دشمنان و مخالفان همسران خود می رساندند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=معارف اسلامی|ناشر=دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم|جلد=۵۷|صفحه=۳}}</ref> | |||
خیانت در | == در منابع اسلامی == | ||
افشای اسرار دیگران، مصداق بارز «خیانت در امانت» است که پیامد مستقیم آن، نابودی اعتماد است. از محمد در این باره نقل شده است که: «ای اباذر! آنچه در مجالس میگذرد، [[امانت]] است و افشای راز [[مسلمان|مسلمان،]] خیانت محسوب میشود.» این شکل از خیانت، که به «نقض رازداری» تعبیر میشود، آشکارترین و مهمترین نوع خیانت در حرفههایی مانند مشاوره بهشمار می رود. جعفر صادق نیزخیانت را در تقابل مستقیم با «امانتداری» قرار می دهد: «شایسته نیست کسی را که امین یافتهای، متهم کنی و به خائنی که آزمودهای، اعتماد نمایی.» بنابراین، نقض رازداری نه تنها یک خیانت است، بلکه نتیجه اجتنابناپذیر آن، سلب اعتماد مراجعان و از بین رفتن سرمایه اجتماعی امانتداری است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نشریه روانشناسی و دین|ناشر=موسسه آموزش پژوهشی امام خمینی(ره)|جلد=۱۲|صفحه=۲}}</ref> | |||
[[علی ابن ابی طالب]] خطاب به يكي از كارگزاران خود درباره آثار خيانت در امانت گفته است: كسي كه امانت الهي را خوار شمارد و دست به خيانت آلوده كند، خود و دين خود را پاك نساخته و درهاي خواري را در دنيا به روي خود گشوده و در قيامت، خوارتر و رسواتر خواهد بود؛ و قطعا بزرگترين خيانت، خيانت به ملت، و رسواترين دغلكاري، دغلبازي با امامان است. بدرود.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نشریه معرفت|ناشر=موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره)|جلد=۱۲۵|صفحه=۶}}</ref><ref>نهجالبلاغه، ترجمه محمّد دشتى نرمافزار باب العلم، مركز تحقيقات رايانهاى حوزه علميه قم، ن ۲۶</ref> | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:اصطلاحات فقهی]] | |||
[[رده:اصطلاحات اخلاقی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۴۰
خیانت به معنای خودداری از ادای حقی است که فرد متعهد به پرداخت آن شده و نقطهٔ مقابل «امانت» است. امانت تنها مالی و مادی نیست، بلکه میتواند اخلاقی، اجتماعی و حتی سیاسی باشد. پیامبر اسلام در این زمینه گفته است که: «حرفهایی که در جلسات خصوصی زده میشود، امانت است.»
نمونه ای از خیانت سیاسی، افشاگریهای همسران نوح و لوط بود که اسرار و اطلاعات نظامی را به دشمنان و مخالفان همسران خود می رساندند.[۱]
در منابع اسلامی
افشای اسرار دیگران، مصداق بارز «خیانت در امانت» است که پیامد مستقیم آن، نابودی اعتماد است. از محمد در این باره نقل شده است که: «ای اباذر! آنچه در مجالس میگذرد، امانت است و افشای راز مسلمان، خیانت محسوب میشود.» این شکل از خیانت، که به «نقض رازداری» تعبیر میشود، آشکارترین و مهمترین نوع خیانت در حرفههایی مانند مشاوره بهشمار می رود. جعفر صادق نیزخیانت را در تقابل مستقیم با «امانتداری» قرار می دهد: «شایسته نیست کسی را که امین یافتهای، متهم کنی و به خائنی که آزمودهای، اعتماد نمایی.» بنابراین، نقض رازداری نه تنها یک خیانت است، بلکه نتیجه اجتنابناپذیر آن، سلب اعتماد مراجعان و از بین رفتن سرمایه اجتماعی امانتداری است.[۲]
علی ابن ابی طالب خطاب به يكي از كارگزاران خود درباره آثار خيانت در امانت گفته است: كسي كه امانت الهي را خوار شمارد و دست به خيانت آلوده كند، خود و دين خود را پاك نساخته و درهاي خواري را در دنيا به روي خود گشوده و در قيامت، خوارتر و رسواتر خواهد بود؛ و قطعا بزرگترين خيانت، خيانت به ملت، و رسواترين دغلكاري، دغلبازي با امامان است. بدرود.[۳][۴]