حوض کوثر: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «سلام امروز پنج شنبه است و ما اومدیم دوره شرکت کنیم:)» ایجاد کرد)
 
(فاقد ارزش دانشنامه ای)
 
(۲۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
سلام امروز پنج شنبه است و ما اومدیم دوره شرکت کنیم:)
در بهشت نهری جاری است که سرشار از خیر و برکت فراوان است. این نهر از حوضی سرچشمه می‌گیرد و پیرامون آن، به‌شمار ستارگان آسمان، ظرف‌هایی آراسته و منظم چیده شده است. پس از ورود به [[بهشت]]، امّت پیامبر مسلمانان بر کنار آن نهر وارد می‌شوند و از برکات آن بهره‌مند خواهند شد.
 
== کوثر در قرآن ==
سوره کوثر (سوره ۱۰۸ قرآن) کوتاه‌ترین سورهٔ قرآن است و سه آیه دارد: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ. «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ* فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ* إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ» این سوره در مکه نازل شده و خطاب به [[پیامبر مسلمانان]] است. مضمون آن تأکید بر عطای خیر فراوان به پیامبر، دعوت به [[عبادت]] و یادآوری عاقبت دشمنان اوست.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیرالمیزان|نام خانوادگی=علامه طبابایی|جلد=20|صفحه‌ها=395تا397}}</ref> بررسی لغوی واژهٔ کوثر: واژهٔ کوثر از ریشه (ک ث ر) به <معنی فزونی و کثرت> است. در قالب (فوعل) دلالت بر کثرت و بسیار خیر فراوان دارد. [[راغب اصفهانی]] در مفردات الفاظ قرآن می‌نویسد: «کوثر خیر بسیار است و گفته شده جویباری در بهشت است.»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر مجمع البیان|نام خانوادگی=طبرسی|جلد=10|صفحه=524}}</ref>
 
== حوض کوثر در روایات سنی و شیعی ==
در احادیث فراوانی از [[شیعه]] و اهل‌سنت، «حوض کوثر» به‌عنوان جویبار یا نهری در بهشت معرفی شده که خداوند آن را به پیامبر مسلمانان عطا کرده است. این احادیث در منابع معتبر مانند [[صحیح بخاری]]، [[صحیح مسلم]]، الکافی و [[بحارالانوار|بحارالأنوار]] آمده است.
 
'''ویژگی‌های حوض کوثر'''
* آب زلال و نورانی: محمد بن عبدالله فرمود: «آب آن از شیر سفیدتر و از عسل شیرین‌تر است.»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=صحیح مسلم|جلد=4|صفحه=1800}}</ref>
* ظروف و جام‌های بی‌شمارند: در روایت آمده است: «به تعداد ستارگان آسمان جام در کنار آن است.»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر طبری|جلد=30|صفحه=234}}</ref>
* رایحه و روشنی خاص: نور آن در [[قیامت]] راهنمای مؤمنان است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بحار الانوار|جلد=8|صفحه=21}}</ref>
 
'''صاحبان حوض'''
 
پیامبر مسلمانان صاحب حوض کوثر و ساقی آن معرفی شده است. در برخی روایات شیعه، [[علی بن ابی‌طالب|علی بن ابی طالب]] نیز ساقی حوض کوثر دانسته شده است.
 
جعفر بن محمد فرمود: «رسول خدا صاحب کوثر است و علی ساقی آن است.»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=الکافی|جلد=8|صفحه=94}}</ref>
 
== منابع ==
[[رده:اصطلاحات اسلامی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۳:۱۹

در بهشت نهری جاری است که سرشار از خیر و برکت فراوان است. این نهر از حوضی سرچشمه می‌گیرد و پیرامون آن، به‌شمار ستارگان آسمان، ظرف‌هایی آراسته و منظم چیده شده است. پس از ورود به بهشت، امّت پیامبر مسلمانان بر کنار آن نهر وارد می‌شوند و از برکات آن بهره‌مند خواهند شد.

کوثر در قرآن

سوره کوثر (سوره ۱۰۸ قرآن) کوتاه‌ترین سورهٔ قرآن است و سه آیه دارد: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ. «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ* فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ* إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ» این سوره در مکه نازل شده و خطاب به پیامبر مسلمانان است. مضمون آن تأکید بر عطای خیر فراوان به پیامبر، دعوت به عبادت و یادآوری عاقبت دشمنان اوست.[۱] بررسی لغوی واژهٔ کوثر: واژهٔ کوثر از ریشه (ک ث ر) به <معنی فزونی و کثرت> است. در قالب (فوعل) دلالت بر کثرت و بسیار خیر فراوان دارد. راغب اصفهانی در مفردات الفاظ قرآن می‌نویسد: «کوثر خیر بسیار است و گفته شده جویباری در بهشت است.»[۲]

حوض کوثر در روایات سنی و شیعی

در احادیث فراوانی از شیعه و اهل‌سنت، «حوض کوثر» به‌عنوان جویبار یا نهری در بهشت معرفی شده که خداوند آن را به پیامبر مسلمانان عطا کرده است. این احادیث در منابع معتبر مانند صحیح بخاری، صحیح مسلم، الکافی و بحارالأنوار آمده است.

ویژگی‌های حوض کوثر

  • آب زلال و نورانی: محمد بن عبدالله فرمود: «آب آن از شیر سفیدتر و از عسل شیرین‌تر است.»[۳]
  • ظروف و جام‌های بی‌شمارند: در روایت آمده است: «به تعداد ستارگان آسمان جام در کنار آن است.»[۴]
  • رایحه و روشنی خاص: نور آن در قیامت راهنمای مؤمنان است.[۵]

صاحبان حوض

پیامبر مسلمانان صاحب حوض کوثر و ساقی آن معرفی شده است. در برخی روایات شیعه، علی بن ابی طالب نیز ساقی حوض کوثر دانسته شده است.

جعفر بن محمد فرمود: «رسول خدا صاحب کوثر است و علی ساقی آن است.»[۶]

منابع

  1. علامه طبابایی. تفسیرالمیزان. ج. ۲۰. صص. ۳۹۵تا۳۹۷.
  2. طبرسی. تفسیر مجمع البیان. ج. ۱۰. ص. ۵۲۴.
  3. صحیح مسلم. ج. ۴. ص. ۱۸۰۰.
  4. تفسیر طبری. ج. ۳۰. ص. ۲۳۴.
  5. بحار الانوار. ج. ۸. ص. ۲۱.
  6. الکافی. ج. ۸. ص. ۹۴.