کاربر:4421212687/صفحه تمرین

حب دنیا

امام علی (ع): «به تحقیق دنیا سرای راستی است برای کسی که گفتار آن را باور دارد و سرای ایمنی از عذاب الهی است برای کسی که فهمید…»

اگر حب دنیا داشته باشیم

آدم اگر به دنیا علاقه داشته باشد، یک روز شاد است، یک روز غمگین! یک روز پیروز است و یک روز شکست‌خورده! یک روز امیدوار است یک روز مأیوس! چرا؟ چون دنیا آدم را بازی‌ می‌دهد! کِی آدم به حالت ثبات می‌رسد؛ یعنی حالتی که دیگر در نوسان غم و شادی نباشد و همیشه در مسیر نشاطِ رو به تزاید و تضاعف باشد؟ وقتی انسان حبّ‌الدنیا را از دل خودش خارج کرده باشد؛ البته این کار سختی است چون یک نوع حبّ‌الدنیا را که از بین می‌بریم، نوع دیگری از آن مثل علف هرز در دل‌مان می‌روید. اما هرچقدر با انواع مدل‌های حبّ الدنیا مبارزه کنیم، آسوده‌تر می‌شویم، سبک‌بال‌تر می‌شویم، و هموم و غموم از دل‌مان بیشتر خواهد رفت.

اگر حب دنیا نداشته‌ باشیم

آدم اگر حبّ‌الدنیا نداشته باشد، فلسفۀ حیات را می‌بیند و از فلسفۀ حیات لذت می‌برد، غایت حیات را می‌بیند و از غایت حیات لذت می‌برد، آدم اگر حبّ‌الدنیا نداشته باشد علت اندوهش از بین می‌رود و برای دریافت نشاط معنوی آماده می‌شود!

چگونه حب دنیا را از دل خارج کنیم

حالا چگونه باید این محبت به دنیا را از دل خارج کرد؟ بیرون کردن حب‌الدنیا از دل، راه‌های متعددی دارد، مثلاً یک راهش تفکر کردن دربارۀ کوچک بودن و حقیر بودن دنیاست، یک راهش این است که آدم به تجربۀ پیشینیان و رفتگان از این دنیا نگاه کند، یا اینکه آدم به قبرستان برود و به مرگ خودش بیندیشد، یا اینکه آدم به سنت‌های دنیا واقف شود و بفهمد که دنیا طبعش این است که با کسی نمی‌سازد.

یکی از راه‌های خارج کردن حب‌الدنیا از دل، این است که «باور کنیم همۀ انسان‌ها در رنج هستند، همه در مشکلات هستند، و دیگران اگر مشکلات‌شان از ما بیشتر نباشد قطعاً کم‌تر نیست!» چون بعضی وقت‌ها که زندگی دیگران را بدون مشکل و خیلی خوش تصوّر می‌کنیم، موجب می‌شود حب‌ّالدنیای ما افزایش پیدا کند.

منابع

نکنید.